สิ่ง มี ชีวิต
วันนี้เป็นวันที่ผมกักตัวอยู่ที่บ้านบางใหญ่เป็นวันที่สอง อยู่ที่บ้านคนเดียว กิจกรรมหลักที่ทำก็คือซักผ้า เนื่องจากผ้าที่ผมเอามาจากลอนดอนนั้นเยอะมาก แล้วพอดีเครื่องซักผ้าเสีย ก็เลยต้องซักมือเอา ช่วงนี้ เป็นช่วงเวลาที่ค่อนข้างวิกฤติ เป็นช่วงเวลาที่หดหู่ น่าหวั่นวิตก แต่นั่นก็เป็นเพียงครึ่งเดียวของเรื่องราวที่เกิดขึ้น ในเมื่อในความมืดก็ยังต้องมีแสงสว่าง ผมซักผ้าไปด้วย แล้วก็นึกถึง 5 พี่น้องไม้หัว ที่ผม (และพวกเค้าด้วย) เฝ้าจะกลับมาได้เจอกัน ผมเลือกช่วงเวลานี้ ที่ตัวเองก็กลัวแล้วก็กังวล ทั้งกับสิ่งที่เกิดขึ้น และยังไม่เกิดขึ้น ในการบอกเล่าเรื่องราวของ ความรู้สึกขอบคุณ ที่ผมได้พบเจอ ภายใต้สถานการณ์ที่ดูจะไม่เป็นไปตามที่ใจเราปรารถนาเสียเท่าไหร่ แรงบันดาลใจก็คงมาจากความหวังเล็กๆ หรือความสุขน้อยๆ ที่อาจจะเกิดขึ้นเพียงช่วงเวลาสั้นๆ แต่มันกลับมีพลัง พลังที่แปรเปลี่ยนมาเป็น ภูมิคุ้มกัน จิตใจของผมได้อย่างมาก อย่างเช่นตอนที่ผมเก็บของเตรียมตัวออกจากแฟลตที่ลอนดอน แล้วช่วงที่ออกจากบ้าน ก็ได้ยินเสียง คุณลุงอายุประมาณ 70 ได้ ซึ่งแกจะพักอยู่ที่ห้องด้านบนสุดของแฟลต ที่เราเคยได้พูดคุยกันเป็นครั้งคราว แกเปิดหน้าต่างออกมาโบกมือลาผม ตะโกนบอกว่า Good Travel, Mister Tong! Good Travel! ผมยังจำได้ดี ถึงความรู้สึกขอบคุณ ในความเป็นเพื่อนมนุษย์ ที่คุณลุงแกมีให้ผม ผมก็ได้แต่ตะโกนบอกว่า Thank you Mr.Morty! แล้วก็ค่อยๆลากกระเป๋าจากไป
วันนี้ ถึงแม้ความกังวล หรือความไม่แน่นอนจะยังคงอยู่ เพราะผมก็ยังไม่รู้ว่า ต่อไปจะเกิดอะไรขึ้น แต่อย่างน้อยสิ่งที่ผมรู้แน่ๆ คือมันยังคง มี สิ่งที่น่าขอบคุณ หลายๆอย่าง ที่เราอาจจะมองข้ามไป ผมก็เลยว่ามันเป็นโอกาสที่ดี ที่ผมจะได้สานต่อความสัมพันธ์กับน้องๆไม้หัวไม้โขด ไปพร้อมๆกับการรู้จักหันมามองกับสิ่งที่มี และยินดีกับสิ่งที่ผมทำได้ ณ ตอนนี้
ชายใหญ่ ขอบคุณ ราวตากผ้า
วันนี้พี่ชายใหญ่เลยมาออกโรงก่อนครับ พี่ชายใหญ่เป็นรากไม้ขยัน ชอบจัดแจงงานครับ วันนี้ทุกคนเลยช่วยกันซักผ้ากันยกใหญ่ แต่ก็เสร็จไปได้ 1 ใน 3 ไหนจะเสื้อแจคเก็ต สเวตเตอร์ เนื้อหนาๆ ก็ต้องใช้เวลาครับ เราเลือกที่จะขอบคุณราวตากผ้า ซึ่งจริงๆเป็นการ adapt มาจากน่าจะเป็นราวผ้าม่านเก่า ที่อยู่ในห้องเก็บของ เอามาพาดไว้ที่ชานนั่งเล่น ติดกับส่วนของห้องรับแขก ถึงแม้เชื้อโรคจะน่ากลัว แต่ถ้าไม่มีเสื้อผ้าเหล่านี้ ผมก็คงตัวเปลือยเปล่าไม่มีแม้กระทั่งเครื่องนุ่มห่มไว้ใส่ให้สบายตัว แล้วถึงแม้จะมีเครื่องนุ่มห่มเหล่านี้ ถ้าผมไม่มีราวตากผ้า ผมก็คงไม่ได้ห้อยผ้าไว้กับลมให้แห้ง เพื่อจะได้ใช้งานได้ต่อไป ยังไงก็ขอบคุณราวตากผ้ามากครับ ถ้าพี่ชายใหญ่จมูกยาวได้แบบพินอคคิโอ้ ผมก็คงจะขอที่พักทางจมูกพี่เค้าไว้ห้อย เอ่อ ถุงเท้าละกัน ก็น่าสนใจไม่เลวครับ