ตอนที่ 3: หญิงเล้กพิชิตมาร (器）
เรื่องโดย watsak
บ่ายวันศุกร์ที่อากาศร้อน พี่งอทมองออกไปนอกหน้าต่าง กับสมองที่ว่างเปล่าไร้ไอเดียในการเขียนการ์ตูนตอนต่อไป สิ่งที่ได้ยินมีแต่เสียงท้องร้องเรียกหาข้าวเหนียวหมูทอดเจ๊จิ๊บที่เค้าชอบกินยิ่งเสียกว่าอะไร
วันนี้แขกที่เค้าพาขึ้นมาเยี่ยมชมห้องใต้หลังคาก็คือหญิงเล้ก ไม้หัวสาวคนน้อง ซึ่งเธอได้สิทธิพิเศษพาสัตว์เลี้ยงคู่ใจของเธออย่าง หมายูนิคอร์น ขึ้นมาด้วย เนื่องจากสามเดือนที่ผ่านมา เธอทำหน้าที่ช่วยดูแลบ่อน้ำที่สวนของเค้าเป็นอย่างดี
‘เห้อ ไม่มีไอเดียเลยจ๊ะเล้ก ขอโทษนะ วันนี้ชวนขึ้นมาเล่นบนนี้แต่ก็ไม่มีอะไรสนุกๆจะเล่าให้ฟัง หรือว่าเล้กมีเรื่องอะไรสนุกๆมาแชร์มั้ยจ๊ะ’ พี่งอทถามหญิงเล้ก ตายังคงจับจ้องไปที่ถนน หัวก็คิดว่า ถ้าสั่งเดลิเวอรี่แล้วต้องรอนานแค่ไหน
‘เล้กไม่ใช่สาวสังคมอย่างพี่ใหญ่ทั้งสอง หรือว่าหนุ่มหลงนิยายอย่างพี่ชายกลาง หรือว่าหนุ่มน้อยชายเล็กกับเพื่อนสนิทของเค้า ที่จะได้มีคนพูดคุยแลกเปลี่ยนเรื่องราวกันนะค่ะ เล้กมีแค่สัตว์เลี้ยงในตำนานก็เท่านั้น’ ก่อนที่คุณจะตัดสินการใช้ภาษาของผม พอดีหญิงเล้กเค้าจะพูดด้วยสำเนียงที่ค่อนข้างเหน่อไม่เหมือนธรรมชาติเท่าไหร่น่ะครับ ผมรู้นะ คะ คือคำถาม ค่ะ คือตอบรับ เป็นต้น แต่ผมแค่ต้องการเขียนให้มันสอดรับกับเสียงสำเนียงที่น้องสาวคนนี้เค้าพูดน่ะครับ
‘แค่ปล่อยจิตให้ไหล เรื่องราวมากมากก็มาหาแล้วคะ ไม่เห็นยาก ควบคุมจิตยากกว่าเยอะคะ’ หญิงเล้กพูดต่อ
‘จิต จิตอะไรหรือจ๊ะ’ พี่งอทถาม
‘ก็จิตใจ เรื่องภายในยังไงคะ พี่งอทนั่งสมาธิครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่คะ’ หญิงเล้กถาม
‘เอ่อ จริงๆพี่ก็เคยไปปฎิบัตธรรมที่ต่างจังหวัดอยู่นะ แต่ลงเอย พี่ก้แอบไปเดินป่าเสียแทน แหะๆ’ พี่งอทตอบ
‘ไม่แปลกคะ สำหรับนักเขียนอยากพี่งอท คงจะควบคุมตัวเองยากค่ะ วันนี้เรามาลองทำสมาธิจัดการกับความคิดอารมณ์กันเสียหน่อยไหมค่ะ แต่มีข้อแม้ว่าห้ามบอกพี่ชายกลางนะคะ พี่ชายกลางรักความคิดมาก ถ้าเค้าเจอความคิดตกตามพื้นคงใช้ปล่องผมดูดไปเก็บไว้ในคลังตัวอักษรที่หอสมุดตัวอักษร แต่หญิงเล้กกลับรู้สึกว่ามันเป็นอุปสรรคสำหรับปัจจุบันคะ’ หญิงเล้กตอบ
ตั้งแต่พาชายกลางขึ้นมาที่ห้องวันก่อน แล้วเค้าก็ได้พาพี่งอททัวร์หอสมุดตัวอักษร พี่งอทก็รู้ว่าตัวเองคิดไม่ผิดที่รับไม้หัวทั้ง 5 มาอาศัยด้วย เพราะเค้าได้ไอเดียแปลกๆ สนุกๆ เพิ่มขึ้นมากมายจากมนุษย์ต้นไม้มหัศจรรย์เหล่านี้ เค้าจึงไม่รีรอที่จะตอบตกลง สำหรับการนั่งสมาธิกับไม้หัวสาวคนน้อง
‘หลับตาคะ’ หญิงเล้กบอกด้วยน้ำเสียงที่ฟังคล้ายว่าสั่ง แต่ก็ยังนุ่มนวล
พี่งอททำตาม
‘จากนั้นให้กำหนดรู้ที่ลมหายใจนะค่ะ ลมหายใจเข้าก็กำหนดว่าเข้าหนอ ลมหายใจออกก็กำหนดว่าออกหนอ เท่านี้ ง่ายๆ คะ’ หญิงเล้กพูดต่อ
พี่งอททำตามคำแนะนำของหญิงเล้ก ซึ่งเป็นสิ่งที่เค้าก็เคยได้ยินได้ฟังมาก่อนแล้ว แต่ก็ยังไม่เคยได้ลองทำตามจริงจัง เพียงแค่ 2-3 ลมหายใจเข้าออกเท่านั้น เค้าเริ่มได้ยินเหมือนเสียงฝนตกพรำๆ เหมือนว่าดังมาจากนอกหน้าต่าง เมื่อเค้าเอ่ยปากจะถาม หรือกำลังจะเลิกเปลือกตาขึ้นนั้น
‘จงใช้ความซื่อสัตย์ดั่งกับการสวมบทบาทตัวละครเอกที่พี่งอทรัก แล้วหลับตาไว้ และงดพูดคะ’ พี่งอทประหลาดใจกับถ้อยคำของหญิงเล้กที่คราวนี้กลับฟังดูดุดันและหนักแน่นกว่าสักครู่อยู่มาก
‘ตั้งสมาธิไว้ที่ลมหายใจคะ เข้า ออก เข้า ออก’ หญิงเล้กพูดต่อ
ณ ตอนนี้ พี่งอทค่อยๆลืมนึกถึงเรื่องต่างๆ หูของเค้าได้ยินเพียงเสียงพรำๆของฝน
เปาะ
แปะ
เปาะแปะ
เปาะแปะ เปาะแปะๆๆ เปาะแปะ
เสียงเริ่มดังถี่ขึ้น
เปาแปะ เปาะแปะๆๆๆๆ
ซ่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
เสียงเริ่มดังขึ้น
ซู่วววววววววววววววววววววววววววววววววววว
จากนั้น เสียงของฝนก็เปลี่ยนไปเป็นเสียงของน้ำตกดังกระหึ่ม
‘เหยอออ เปิดตาได้หรือยังจ๊ะ! เสียงอะไรน่ากลัวอ๊ะ!!!! พี่รู้ว่าบทบาทเป็นสิ่งสำคัญ แต่ขอเปิดตาได้หรือยังจ๊ะนี่!’ พี่งอทถามด้วยความตกใจกลัว
‘เชิญคะเชิญ’ หญิงเล้กอนุญาติพี่งอท
แล้วจากนั้นพี่งอทก็ลืมตา ขึ้นมาพบว่าตัวเองนั่งอยู่บนใบบัวขนาดยักษ์ กลางบึงบัวที่กว้างใหญ่ไปรอบทิศทางสุดลูกหูลูกตา เบื้องหน้ามีใบบัวยักษ์อีกสองใบ สำหรับหญิงเล้กแล้วก็หมายูนิคอร์น
จากนั้น พี่งอทก็สังเกตเห็นเหมือนก้อนอะไรสักอย่างขนาดใหญ่สีเหลืองทองอร่าม ส่งกลิ่นหอมเหมือนกับหมูทอด ลอยอยู่ใต้ผืนน้ำ ไม่ใช่สิ สิ่งนั้นกำลังว่ายน้ำ มันว่ายน้ำได้! นั่นมันปลาหมูทอดชัดๆนี่นะ!! พี่งอทไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเอง แต่ว่าถ้าเค้าจะต้องวาดรูปเล่าเรื่องราวของปลาหมูทอด เค้าก็คงจะวาดมันออกมาลักษณะนี้เป๊ะๆ
‘เมื่อเห็น ก็สักแต่ว่าเห็นคะ กำหนดว่าเห็นคะพี่งอท’ หญิงเล้กพูดต่อ ตอนนี้พี่งอทไม่ค่อยได้ยินเสียงของหญิงเล้กเลย ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเสียงของน้ำตกซึ่งดังจากที่ใดสักแห่ง หรือว่าเป็นเสียงใจเค้าเองที่ตื่นเต้นกับปลาหมูทอด สัตว์วิเศษที่ทำเค้าท้องร้องดังขึ้นอีกเป็นพันเท่า
‘น่ากินจังเลยอ่ะ อยากกินอ๊ะ!’ ตอนนี้พี่งอทไม่ได้ระลึกรู้ตัวด้วยซ้ำว่ากำลังอยู่ในแบบฝึกการนั่งสมาธิกับหญิงเล้ก เค้าได้แต่มองวนไปตามปลาหมูทอดซึ่งขยายขนาดใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ เรื่อยๆ จนกระทั่งมันโผล่หัวขึ้นมา อ้าปากพร้อมกับฟันแหลมคมสะท้อนแสงอาทิตย์
‘ไม่ได้การละ คอร์นนี่! ขอพลังให้ชั้นด้วย!’ หญิงเล้กบอกหมายูนิคอร์นขณะที่เธอใช้มือปลดเอาจมูกแท่งยาวของเธอออกมาจากใบหน้า ในจังหวะเดียวกันนั้น หมายูนิคอร์นบรรจงสูดลมหายใจเข้าเต็มที่ หลับตากำหนดสมาธิ แล้วก้มหัวหันไปทางหญิงเล้ก ขวับ! เขายูนิคอร์นของมันส่องลำแสงสีรุ้งพุ่งเข้าหาดาบจมูกของหญิงเล้ก
บีมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม!
หญิงเล้กใช้ดาบจมูกดูดซับเส้นสายพลังงานนั้นไว้
‘เรา!’
หญิงเล้กลุกขึ้นยืน ทรงตัวอย่างง่ายดายบนใบบัวยักษ์
‘มีแค่!!’
คราวนี้เธอกระโดดขึ้นสูง ฮัยย่ะ!!!! พุ่งมายังบริเวณที่ปลาหมูทอดกำลังอ้าปากขึ้นจะงับพี่งอท
‘ตอนนี้!!!!’
หญิงเล้กกระโดดพุ่งลงไปยังปลาหมูทอด โดยใช้ดาบจมูกของเธอ ปักลงยังกลางตัวปลาหมูทอดพอดี แล้วจากนั้นภาพทุ่งใบบัว และสระบัวยักษ์ก็อันตรธานหายลับไป
ทั้งสามกลับมานั่งอยู่บนพื้นไม้สีน้ำตาลเข้ม ในห้องใต้หลังคาของพี่งอทอีกครั้ง
‘คราวหน้า ถ้าหิวก็บอกนะคะ ยังไม่ต้องฝึกคะ’ เสียงหญิงเล้กลอดผ่านบรรยากาศอันน่าสะพรึงกลัวเมื่อครู่
พี่งอทจ้องไปยังพื้นว่างเปล่า ซึ่งสักครู่นี้ยังเป็นฟันแหลมคมนับสิบซี่ของปลาหมูทอด อิ่มเอิบไปด้วยความรู้สึกที่ผสมปนเปอธิบายเป็นคำพูดยังไม่ถูก
‘ว่าแต่หมูทอดร้านเจ๊จุ๊บอร่อยไหมค่ะ หญิงเล้กขอด้วยสิคะ’ พี่งอทเงยหน้าขึ้นมองไปที่หญิงเล้กกับหมายูนิคอร์น ซึ่งตอนนี้กำลังเลียจมูกหญิงเล้ก ที่ถูกสวมกลับเข้าตำแหน่งเรียบร้อยบนใบหน้าเปื้อนยิ้มอย่างสนุกสนาน
พี่งอทล้มตัวลงนอน แผ่แขนออกเป็นตัวทีในภาษาอังกฤษ แล้วก็หัวเราะเสียงดังลั่น ‘ฮ่าๆๆๆ พี่ได้ไอเดียเขียนการ์ตูนอีกแล้ว! เอาไปเลยจ๊ะเล้ก 20 ที่ เดี๋ยวป๋างอทเลี้ยงเอง!’
แล้วบ่ายวันศุกร์ที่แสนน่าเบื่อก็กลับมาสนุกอีกครั้ง กับไม้หัว เพื่อนร่วมบ้านมหัศจรรย์
จบ
