ลำนำลำดับสาม: R I P

7:07 สวัสดีครับ วันนี้มาแชร์เพลงล่าสุดที่ผมแต่ง ครั้งนี้เกิดขึ้นรวดเร็วมาก ได้แรงบัลใจวันศุกร์ตอนเย็น แล้วก็เริ่มหาคอร์ดเช้าวันเสาร์ ต่อด้วยเมโลดี้ แล้วก็ไปคิดเนื้อเสร็จตอนช่วงบ่ายที่บ้านบางใหญ่ (ก็ดี เปลี่ยนสถานที่)​ แล้วก็มาอัดเปียโนวันอาทิตย์ ตอนแรกจะให้ชายใหญ่มาออกเอ็มวี แต่ไม่เอาดีกว่า มันไม่ดาร์กพอ (ไม่ก็เหนื่อย ไม่อยากใช้เวลามากไป เดี๋ยวมันจะเริ่มหลุด flow แล้วก็ตะบี้ตะบันไปแทน) ก็เขินๆแต่ก็ชอบมาก มันคือทางออกของชีวิตผม การแต่งเพลงมันช่างมหัศจรรย์จริงๆ เริ่มอยากใส่เครื่องดนตรีอื่นๆ เริ่มอยากทำเพลงเร็ว (โดยเฉพาะเมื่อไปเจอคอนเสิร์ตของ Utada Hikaru บนยูทูบ) เริ่มอยากใช้ loop ที่เคยซื้อไว้, garageband มาเพิ่มอีก ยิ่งทำก็จะยิ่งอยากทำ อันนี้มันจริงมากๆสำหรับเรา ให้งานของตัวเอง motivate ตัวเองให้ทำต่อใช่ อยากจะไปดู​ princicples of animation 12 อย่าง ไว้ใช้กับงานหน้าอีกงิเป็นต้นด้วย อยากลองแต่งเพลงญี่ปุ่นล้วน อังกฤษล้วนอีก แล้วก็อยากลองเอาสิ่งที่เคยเขียนใน evernote มาเป็นเชื้อในการแต่งเพลงด้วยเป็นต้นอีก เอาเรื่องราวจากหนัง หนังสือมาเป็นต้น มันดีมาก เมื่อวานบอกตัวเองให้คิดว่าแต่งเพลงมันคือเหมือนเราสเก็ตช์ ไม่ก็วาดงานไม้หัวที่ทำเสร็จทีเดียวของเรา พวก gif เป็นต้น คือทำเลย อย่าคิดเยอะ ไม่ต้องคิดเวอร์วังอลังการ เอาคอนเซ็ปที่ว่าเพลงต้องเป็นแบบนี้แบบนั้นออกไป perception เหล่านั้นนั่นแหล่ะที่ทำให้เรากลัว เปรียบเทียบ ลดค่าตัวเอง แล้วก็ไม่เริ่มทำออกมา แทนที่จะได้ทำๆๆๆแล้วก็ปรับปรุง หรือ inspired จากสิ่งที่ทำไปตามลำดับ ไม่เห็นเป็นอะไร สนุกจะตาย!!! (ขอให้ได้ทำต่อเนื่องนะครับ คุณปากเก่ง)​ พอแต่งเพลงแล้วรู้สึกว่าเรา own my life คือเลิกเป็น victim เหมือนเราจับเอาชีวิต เรื่องราวมาสร้าง เท่ากับเรายอมรับที่จะเป็นเจ้าของมันแทนน่ะ ไม่รู้สึกเหมือนโดนกลั่นแกล้งอีกต่อไป คือ own มันแทนน่ะ ดี รู้สึกได้พลังกลับมา กลับมารู้สึก เป็นเจ้าเข้าเจ้าของชีวิตตัวเอง กลับมาเป็นตัวเอง ใช่ ดังนั้นต้องแต่งอีก!

และนี่คือเอ็มวีผมเองอันดับสาม (จริงๆมีอีก 2 เพลงแต่งร่วมกับครูบัง)