คาเฟ่

7:33am เช้านี้ แบบว่า สุดอ่ะ ผมปวดหัวมาก คือมันคิดฟุ้งๆๆๆ ตั้งแต่ตื่นนอน จนเขียนมอนิ่งเจอนั่ลเสร็จไปแล้วก็ยังฟุ้งอยู่ จนพูดกับพี่ยอดแล้วก็ฟุ้ง เตรียมโอ๊ตก็ฟุ้ง หรือว่ารดน้ำต้นไม้ก็ฟุ้ง ห่านมาก เหมือนมันคิดว่า ต้องทำอะไรๆๆๆ แล้วมันก็ลืม เกี่ยวกับเรื่องอ่านหนังสือ หรือว่า การจัดระเบียบเรื่องราวไม้หัวมั้งครับ หรือว่าเรื่องงานเขียนเรื่องสั้นเนี่ยแหล่ะ การทำงานค้างไว้ หรืออะไรไม่รู้ เอาเป็นว่า มันทำให้ผมก็ต้องบังคับฝืนใจตัวเอง ด้วยการ ต้องทำบล็อกเช้านี้ต่อ เป็นการสร้างกิจวัตรใหม่ แห่งการสร้างสรรค์ เขียนสักห้านาที วาดสัก สิบห้านาที เพื่อจะได้เชื่อมโลกจริงกับโลกไม้หัวหากัน เริ่มจาก สิ่งที่ประทับใจช่วงนี้ เมื่อวาน ก็คงเป็นการไปเยือนคาเฟ่ อะไรอะไร กับ คาเฟ่ เวหัพ ล่ะมั้งฮะ ไปเจอเพื่อนศิลปิน แล้วก็เจอแฟนผมด้วยน่ะ

เลยทำให้นึกไปถึงเซมิคครับ ว่าเธอก็คงต้อง มีวิธีจัดการกับความคิดฟุ้งซ่านของเธอเหมือนกันแหล่ะนะ เธอเป็นนักตีกลอง นักแต่งเพลง และผู้จัดการส่วนตัวของเควฟ น้องชายนักร้องนักกีตาร์ของเธอ ที่ผู้คนจะเรียกเค้าทั้งสองว่าแฝดเขบ็ตเนี่ยแหล่ะครับ คือผมนึกถึงเซมิคที่ว่า เธอจะไม่ปล่อยให้ตัวเองฟุ้งเล่นๆ หมายถึง เธอจะรับมือด้วยการ ขยับครับ ใช่ เธอจะไม่ยอมอยู่เฉย กุมขมับ ให้เวลามันเสียไปเรื่อยๆแน่นอน เธอจะต้อง ทำทุกทางที่ทำได้ เช่น เดินไปดูว่าต้นสนเค้ามีใบไม้ขึ้นเรียงกันยังไง สลับกันหรือเปล่า เผื่อเอามา เคาะหาจังหวะ เอาไปแต่งเพลงได้ หรือว่า เธออาจจะเดินไปดูการตกแต่ง ornament วันนี้ของทางร้าน (ร้านเปิดทุกวัน แต่เธอจะมาเฉพาะวันอาทิตย์เท่านั้นล่ะ) อย่างวันนี้ ร้านจะใช้ลูกห้อย เป็นโทนสีส้มออกเหลืองครับ เธอเลยหยิบกล้องออกมาจากย่ามสายฟ้าคู่ใจ มาถ่ายรูปเก็บไว้ แบบว่าซูมแบบ โคตรๆๆๆ ละเอียดเลยนะ เผื่อว่า จะได้เอาความ เจิดจรัส วับแวมของลูกบอลสีสวยเหล่านี้ไปเป็นแรงบันดาลใจในการแต่งเพลง ว้าย อย่าพูดคำนี้ให้เธอได้ยินเชียวนะ เธอไม่เชื่อในคำว่าแรงบันดาลใจครับ เธอคิดว่า เราต้องบันดาลทุกอย่างเอง ไปนั่งรอใจตัวเองบอก ไม่ทันการหรอกครับ เดี๋ยวนี้ นี่เธอต้องเอาเพลงใหม่ไปเสนอค่ายเพลงสนสามสี หลังจากเปิดศักราชปีหน้า ทำให้เธอไม่มีเวลารออะไรแบบนั้นหรอก โอเคหมดห้านาที ไปก่อนครับ

ป.ล. ตอนแรกวันนี้ตั้งใจเขียนบล็อกเป็นภาษาอังกฤษอ่ะ ลืมอีกแล้ว พรุ่งนี้แล้วกันนะ บาย