บทสนทนา

“ก่อนจะอึ๊ออกมา เราก็ต้องกินเข้าไปก่อนจริงไหม” ชายใหญ่ให้กำลังใจทีมเขียนบท ซึ่งประกอบไปด้วยชายกลางและสมเสร็จ หนึ่งต้นไม้คนกลาง (สรุปแทนเค้าว่าอะไรดีครับเนี่ย) กับหนึ่งสัตว์พิเศษนั่งมองตาแป๋วไปยังผกกชญ (ผู้กำกับชายใหญ่) “ก่อนที่จะเขียนบทออกมาได้ พี่ว่าช่วงแรกนี้ เราน่าจะใช้ไปกับการดูหนัง อ่านหนังสือ หาอินพุทให้กับเรื่องราวกันดีกว่า” ชายใหญ่กล่าวอย่างฉะฉาน

“จริงๆแล้วห้าพี่น้องของเรา น้องจากพี่ก็ยังมีพี่หญิงใหญ่ที่ดูจะชื่นชอบการกำกับจัดการเช่นเดียวกัน แต่เนื่องจากเรื่องนี้จะเป็นเรื่องราวที่บอกเล่าความรักอันไม่สมหวังของพี่หญิงใหญ่ของเรา ด้วยความที่เธอกลัวว่าตัวเธอเองจะใส่มุมมองความเห็นที่แคบเกินไปให้กับหนังถ้าเกิดเธอจะต้องเขียนบทด้วย กำกับด้วย แล้วก็แน่นอน แสดงเองด้วย ดังนั้น สำหรับหนังสั้นเรื่องแรกนี้ หน้าที่ผู้กำกับจะเป็นของพี่เอง โอเคนะครับ” ชายใหญ่ตะเบ็งเสียงขึ้นเล็กน้อย เพราะว่าไม่ไกลจากโซฟา จงหอยยูงคอง เหล่าเทียน และน้องเล็กทั้งสองกำลังเล่นมาริโอคาร์ทกันอย่างสนุกสนาน

“ถ้ากลางเดาไม่ผิด ชั้นแรก ก็ต้องเป็นการรีเสิร์ชสินะครับ เหมือนกับสมัยที่พี่ทองไปเรียนอยูที่ RCA คิดถึงห้องสมุดที่โรงเรียนเลยครับ” ชายกลางบอก

“ใช่แล้ว ตอนนี้พี่ลงเรียนออนไลน์อยู่ คอร์สเกี่ยวกับ เรื่องของ Narrative Animation เกี่ยวกับการเล่าเรื่องอนิเมชันโดยเฉพาะ ช่วงเวลาหลายวันที่ผ่านมานี้ พี่ก็เริ่มไปดูหนังรักที่ไม่สมหวัง หรือในภาษาอังกฤษกับคำว่า Unrequited Love ซึ่งพี่ก็จำได้ชัดจากตอนดูหนังเรื่อง Anne with an E ที่นางเอกเล่าให้ฟังประมาณว่าความรักประเภทนี้แหล่ะ ที่โรแมนติกที่สุดแล้ว พี่ก็เลยดูไปเรียบร้อยแล้ว 3 เรื่องติด”

“ปู๊ดๆ ปี๊ดๆ” สมเสร็จส่งเสียงออกมาทำนองว่า มีเรื่องอะไรบ้างครับผกกชญ

“เรื่องแรกก็คือ Irreplaceable You ซึ่งเป็นเรื่องราวเกี่ยวกับ (ระวังสปอยล์นะครับท่านผู้อ่าน) ความรักที่ไม่สมหวัง ไม่ใช่เพราะฝ่ายใดไม่ได้รับรักจากอีกฝ่ายหรอกนะ แต่เป็นเพราะว่าฝ่ายหญิงกลับพบว่าตนเองเป็นโรคร้ายที่ทำให้ต้องจากไปก่อนเวลาอันควร พระเอกของเราก็เลยต้องอยู่ตัวคนเดียว” ทีมเขียนบททั้งคู่ทำหน้าสลดเมื่อได้ยินคำว่าโรคร้าย “มันมีส่วนของบทสนทนาระหว่างนางเอก กับ คุณตา ที่เป็นเพื่อนร่วมกิจกรรมกลุ่มที่จัดขึ้นเพื่อบำบัดผู้ป่วยมะเร็งด้วยการถักโครเชต์ ที่พี่ใหญ่คิดว่าน่าสนใจมากในการจะเอาไปวิเคราะห์ต่อ บทมีประมาณนี้” ชายกลางคว้าไอแพ็ดของพี่ทองขึ้นมาแล้วจึงเริ่มอ่านออกเสียงบทจากภาพยนตร์ที่เค้าพิมพ์ไว้

“‘มันก็เหมือนเสื้อกั๊กตัวนี้’

‘ตอนแรกก็ “ทำไมตาแก่นั่นใส่เสื้อกั๊กน่าเกลียดตัวนั้น”’

‘ไม่นานผมจะกลายเป็นตาแก่ที่ใส่เสื้อกั๊ก’

‘หลังจากนั้น คุณก็จะแทบจำผมไม่ได้ ถ้าผมไม่ได้ใส่เสื้อกั๊ก’

‘ผมใส่แล้วรู้สึกสบายใจ’

‘กลายเป็นส่วนหนึ่งของผม’

‘แล้วคุณก็รับได้เอง’

คุณตากิจกรรมบำบัดพูดกับนางเอก

‘ฉันคิดว่าไม่มีทางรับคุณกับเสื้อกั๊กนั้นได้’ นางเอกก็ตอบ

เนี่ยแหล่ะพี่ชอบมาก น้องๆว่าไง รู้สึกยังไงกันบ้าง”

“ก็คงเหมือนกับที่เราก็รับจงหอยยูงคองกับเหล่าเทียนได้ ถึงแม้ตอนแรกที่เจอเราจะรู้สึกว่าพวกเค้าแปลกมาก” ชายกลางเริ่มปะติดปะต่อสิ่งที่ฟังมาจากพี่ชายใหญ่กับชีวิตจริงของเค้าทันที จังหวะเดียวกันก็ได้ยินเสียงตะโกนในลักษณะ Acapella ของเหล่าเทียนว่า กลายเป็นปรมาณูแล้ว ที่หนึ่งแหงแก๋! ดังแว่วมา