เรื่องของชายเล็ก ฉบับเล็กน้อย

วันนี้ ผมจะมาเล่าเรื่องราวของชายเล็ก ไม้โขดตัวเล็กๆป้อมๆที่มีลักษณะคล้ายกับน้ำเต้า น้ำเต้าแบบที่ออกกลมมากกว่าออกรีน่ะนะครับ เหตุมาจากเมื่อวาน หลังจากช่วงเย็นที่ได้ไปเจอเพื่อนๆแล้วก็อาจารย์จาก RCA เป็นวันสุดท้ายแบบพร้อมหน้าพร้อมตา ตอนเย็นผมก็นั่งรถไฟจาก White City ไปลงที่ Dalston Junction เดินต่ออีกหน่อย จนไปถึงร้านๆหนึ่ง ที่ดูเป็นส่วนผสมระหว่างร้านหนังสือกับร้านกาแฟ ยังไม่ทันได้เริ่มเซสชั่น ผมก็ซื้อโปสการ์ดหนึ่งใบ เป็นภาพของสามตัวละครหลักจากแฮรี่พอตเตอร์ หัวซ้อนกัน

สถานที่ที่เราใช้ในการพูดคุยแลกเปลี่ยนกันในเวิร์คช็อปนั้น ต้องเดินสุดเข้าไปในร้าน แล้วจึงเดินต่อลงไปด้านล่าง สถาพของห้องจะมีลักษณะเหมือนนั่งอยู่ภายในกระท่อม ย้อนยุคไปในอดีตเพราะมีเพลงอารมณ์ Non, je ne regrette rien เปิดให้ฟัง รู้สึกเสมือตัวเองจะเป็นนักเขียนอยู่ในกลุ่ม literary group อะไรประมาณนั้น แฮ่นๆนิดนึง เดินเข้าไปนั่ง ผมก็เป็นคนเชื้อสายเอเชียอยู่คนเดียวในนั้น ท่ามกลางพี่ๆและอาจจะน้องๆฝรั่ง อีก 6 ท่าน 5 ท่านที่นั่งประมาณด้านหน้าก็กำลังพูดคุยกันอย่างออกรส คนนึงพูดไม่ทันจบ อีกคนก็สอดประสานต่อทันที ส่วนผมก็ตามสไตล์ครับ เข้ามุม ไปนั่งทางด้านหลัง กับผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งดูท่าทางมาดมั่นกับการเขียนมาก (ต่อจากนั้นจะมีพี่ฝรั่งอีกสองท่าน แล้วก็พี่เอเชียอีกท่านหนึ่งมาร่วมวง ชะเอิงเอย)

งานเขียนครั้งนี้เป็นครั้งที่สามในชีวิตผม ในครั้งนี้ก็ยังตื่นเต้นอยู่ แต่ตื่นเต้นเป็นพิเศษ เพราะว่าพี่ฝรั่งเยอะเต็มห้อง ผมก็พยายามไม่สนใจเสียงในหัวที่บอกว่า เอ็งมาทำอะไรเนี่ย น่ะนะครับ พยายามปล่อยๆไป แล้วก็มาฟัง inner coach ของตัวเองที่ว่า ลองดูสิๆ น่าสนุกออก ประมาณนั้น ช่วงแรกผู้หญิงฝรั่งที่ชื่อ Katherine ก็เริ่มด้วยการหยิบกระดาษออกมา แล้วก็ถามพวกเราว่า เอ้า เชิญค่ะ ดิฉันขอชื่อสามชื่อ เราจะมาสร้างตัวละครกัน แล้วทุกคนก็ช่วยกันตะโกนบอกชื่อตัวละครออกมา ตรงนี้อยากเสริมก่อนว่า vibe ของผู้คนในห้องนี่ ผมรู้สึกเชื่อมต่อมากๆ คือทุกคนจะดูมีความฝันๆ มีความเปิด แล้วก็สายตาที่อยากรู้อยากเห็น เหมือนเด็กน้อยกำลังฟังนิทาน ประมาณนั้น มันเป็นความรู้สึกที่วิเศษมาก เหมือนเราต่างกำลังใช้ภาษาสร้างโลกบางอย่างขึ้นมา ชื่อแรกที่โผล่มาก็คือ Barry ซึ่งเป็นผู้ชาย ซึ่งพอได้ชื่อมาแล้ว Katherine ก็จะให้เราบอก Quality หรือลักษณะนิสัยของคนเหล่านั้น หลายคนก็ผลัดกันตะโกนบอก Boastful! Clumsy! ขี้อวด! สะเพร่า! อะไรประมาณนั้น เลยไปจนถึงการพรรณารูปพรรณสัณฐานของตัวละครเช่น บางคนเสนอว่า Barry เป็นคนหัวล้าน ไม่พอ หัวล้านแล้วก็รู้ตัวเองว่าล้าน ด้วย อีกคนตะโกนบอกว่า Barry มีเล็บเท้าที่งอกเข้าไปในเนื้อ (ingrown toenail) ผมก็เพิ่งจะรู้จักปรากฏการณ์นี้ ตัวผมก็ไม่ค่อยกล้าพูดหรอกช่วงแรกๆ แต่ก็ต่อสู้กับตัวเองจนเสนอออกมาสองอย่างคือ เสนอกับตัวละครผู้หญิงที่ชื่อ Vanessa ว่าเธอเป็นผู้หญิงที่เจ้ากี้เจ้าการ (I said ‘Bossy’) แล้วก็เสนอให้กับตัวละครผู้ชายอีกคนที่ชื่อว่า Derek ว่ามีอาชีพเป็นนักกวี (a Poet ไม่รู้ทำไม แต่ผมชอบคำว่า Poet มันฟังดูมีอะไรดี)

เอาล่ะ พอเสร็จจากการสร้างตัวละครสามตัว พร้อมกับคุณลักษณะหลายๆประการให้กับตัวละครแล้ว Katherine ก็ให้โจทย์พวกเราแต่ละคนในการสร้างชีวิตให้กับตัวละครเหล่านี้ บางคนก็ได้โจทย์ให้พรรณาถึงการแต่งการของตัวละคร สิ่งที่ผมได้มาคือ ให้พรรณาถึงห้องนั่งเล่น (Sitting Room) ของ Barry สิ่งที่ผมทำก็คือพยายามเริ่มจากการคว้านเข้าไปในความคิด ความทรงจำ เพื่อหาสถานที่ ในลักษณะที่เป็นการจินตนาการว่า ถ้าเราเป็น Barry เราจะอยู่ในห้องนั่งเล่นแบบไหน เนื่องจากแบรี่มีความเฉิ่มๆ ออใช่ มีความขี้ลืมด้วย แล้วก็หัวออกล้านๆ ผมก็เลยนึกถึงใครไปไม่ได้นอกจากตัวผมเอง ผมก็เลย วาดภาพให้ห้องนั่งเล่นของแบรี่จะต้องมีหนังสือตั้งเป็นกองๆกระจัดกระจายอยู่ทั่วๆ เพราะเค้ากลัวลืม เค้าเลยต้องตั้งไว้ให้มองเห็นง่ายๆในทุกๆจุดน่ะครับ รวมถึงมีกระดาษโน้ตแปะอยู่ในหลายๆที่ บ้างก็มีคำเขียนอยู่ทั้งสองหน้ากระดาษ บ้างก็เป็นใบเสร็จ ผมพรรณาเพิ่มเติมว่า กลางห้องจะมีเหมือนเก้าอี้หนังชั้นดี ที่ดูแล้วเหมือนหลุดออกมาจากที่อื่นอย่างไรชอบกล บนผนังด้านบนเก้าอี้นั่น มีรูปวาด Self Portrait ของแบรี่ อยู่ประมาณ 5 แบบได้ แล้วก็บนชั้นวางหนังสือ ก็มีกรอบรูปที่ใส่ประกาศนียบัตร แทรกอยู่ตามหนังสือ เยอะมากซะจนบางทีเรารู้สึกเหมือนว่าเราเห็นเอกสารชนิดเดียวกันซ้ำกันรึเปล่า

หลังจากนั้นเค้าก็ให้เราคิดถึงเหตุการณ์ไม่ปกติสี่อย่าง แล้วให้เราเลือกเหตุการณ์นั้นเข้าไปร่วมแต่งเรื่องกับตัวละคร เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเช่น มีข่าวอุกกาบาต มีคนตาย กลอนของเดเรคได้รับการตีพิมพ์ เป็นต้น ซึ่งเหตุการณ์ที่ผมเลือกมาเขียนเล่าเรื่องราวเพิ่มเติมให้กับตัวละครก็คือเรื่องของข่าวอุกกาบาต

เอาล่ะ ผมว่าผมเกริ่นมามากพอละ ตอนนี้ผมจะมาเข้าเรื่องสิ่งที่อยากจะเขียนวันนี้ ก็คือเรื่องราวของน้องชายเล็ก น้องคนสุดท้ายในห้าพี่น้องไม้หัว เหล่ารากไม้หน้าตาประหลาดที่ผมรู้จัก (แต่ก็มีหลายๆอย่างที่ยังต้องทำความรู้จักกันอีก)

ชายเล็กเป็นคน ไม่สิเป็นสัตว์ ไม่สิเป็นพืชที่รักสัตว์ เค้ามีเพื่อนเป็นหอยทากแล้วก็หนอนชาเขียว ส่วนมากเราจะเห็นแต่ชายเล็กยิ้ม คงเพราะเค้าพยายามที่จะมองโลกให้สวยอยู่เสมอ เค้าคิดว่าโลกจะสวยหรือไม่ก็ขึ้นกับสิ่งที่เราเลือกจะมอง ชายเล็กใช้การทำสวนเป็นเสมือนผ้าใบสำหรับการสร้างสรรค์ของเค้า เราจะเจอเค้าได้ตามสวนครับ แต่ก็อาจจะมองหาเค้ายากหน่อย เพราะว่าเนื่องจากเค้าเป็นพืชที่เน้นปฏิบัติมากกว่าทฤษฎี เค้าก็จะดำผุดดำว่ายอยู่กับต้นไม้ มุดต้นนี้ โผล่ต้นนั้น กลมกลืนไปหมดกับธรรมชาติ อย่างนึงที่พอจะใช้เป็นร่องรอยเพื่อตามหาน้องชายเล็กก็คือเสียงหัวเราะของเค้าละมั้งครับ เค้าจะมีเสียงหัวเราะที่ฟังแล้วทำให้คุณยิ้มไปด้วย ฟังแล้วเหมือนฟังเด็กหัวเราะ เด็กที่ดูไม่เป็นเดือดเป็นร้อนกับเรื่องอะไรก็ตาม ถ้าอยากจะเจอชายเล็ก ก็ต้องเงียบเสียง แล้วก็เงี่ยหูฟังดีๆตามต้นไม้ครับ

เคยคิดมั้ยครับว่าใครเป็นคนดูแลเหล่าดอกไม้ที่เราเห็นตามกระถางที่วางตกแต่งอยู่ด้านหน้าตึกรามบ้านช่องทั้งหลาย