เสียแผน ไม่เสียใจ

ผมผงะเมื่อสิ่งที่ผมคิดกับสิ่งที่ปรากฎตรงหน้าสอดคล้องกันอย่างไม่น่าเชื่อ อีกครั้งกับเหตุการณ์แปลกๆในชีวิตที่ผลุบโผล่มาให้เราตกใจเล่น หญิงเล็กค่อยๆผุดขึ้นมาจากพื้นห้องชั้นสอง บริเวณโถงหน้าห้องนอนแล้วก็ห้องพระ ที่ปกติผมใช้เป็นพื้นที่ออกกำลังกายช่วงสาย ที่ว่าสอดคล้องก็เพราะว่า ผมเพิ่งจะเดินขึ้นเดินลง ตระเตรียมแผ่นผ้าใบสำหรับเริ่มงานวาดให้กับพี่สาวคนโตผม พี่เจน ซึ่งผมก็เกิดความคิดที่ว่า “ชีวิตมีขึ้นมีลงอยู่ตลอด” หญิงเล็กส่งเสียงออกมาจากบริเวณริมขอบโถงซึ่งติดกับบันไดที่ใช้เดินลงไปยังชั้นล่าง เธออ่านใจผมอีกครั้ง

“พี่ทองเล่าให้หญิงเล็กฟังหน่อยสิคะ ว่าวันนี้พี่ทองจิตใจเป็นอย่างไรบ้าง” หญิงเล็กโผล่มาในยามที่จิตใจของผมเริ่มจะฟุ้งซ่านขึ้นเรื่อยๆเป็นลักษณะของกราฟ Exponential ตั้งแต่ช่วงเที่ยง เธอถามคำถามที่ผมก็กำลังต้องการผู้ช่วยอยู่พอดี "

"คือมันมีอะไรไม่ตรงใจพี่หลายอย่างเลยวันนี้ เริ่มตั้งแต่ที่พี่อ่านข้อความจากเพื่อนแล้วก็เข้าใจอะไรผิดเพี้ยนไป จนทำให้ต้องมีปากเสียงกัน ไปจนถึงเรื่องเล็กๆน้อยๆ อย่างที่พอพี่เริ่มจะทำงานวาดรูปของพี่เจน พี่ก็พบว่ามันมีปัญหาเกิดขึ้น เรื่องง่ายๆเช่นว่าพี่ต้องเปลี่ยนจุดขึงผ้าใบมาเป็นชั้นสอง เนื่องจากลักษณะกำแพงตรงลานจอดรถอาจจะลื่นไปหน่อย ทำให้เทปติดงานยาก พี่ก็เลยเลือกมาติดตั้งงานที่ตรงผนังในบ้านชั้นสองตรงนี้แทน” ผมเล่าเรื่องราวให้หญิงเล็กฟัง พร้อมกับคิดในใจว่าเรื่องราวที่เล่าถึงแม้จะฟังดูเข้าใจง่ายไม่มีอะไร แต่ความรู้สึกของผู้เล่าช่างเต็มไปด้วยความสับสน ไม่พอใจ กังวลใจ เต็มไปหมด

“แล้วตอนนี้พี่ทองติดตั้งผ้าใบได้แล้วมั้ยคะ” หญิงเล็กถามผม คราวนี้เธอลืมตาขึ้นในขณะที่เธอสนทนากับผม “ได้แล้วครับ” ผมตอบ “แต่พี่ทองก็ยังรู้สึกตะขิดตะขวง เหมือนมีอะไรค้างคาใจให้ไม่สบายใจอยู่ ใช่มั้ยคะ” หญิงเล็กถาม “ใช่มากๆเลย” ผมก็ตอบไปอย่างซื่อๆ “ทั้งๆที่เมื่อวานพี่กับชายใหญ่ก็ร่างแผนงานกันออกมาแล้ว แล้วเช้าวันนี้ ตั้งแต่ตื่นนอนมา พี่ก็ทำทุกอย่างตรงตามที่ตั้งใจหมดนะ สวดมนต์ นั่งสมาธิ กินกล้วย ชงกาแฟ เขียนเจอนัล ทานข้าว รดน้ำต้นไม้ ซักผ้า ออกกำลังกาย มันเกือบจะเพอร์เฟคแล้วแท้ๆ” “ปิ๊งป่องคะ” หญิงเล็กพูดสวนขึ้นมาทันควัน ไม่นานก่อนผมจบประโยค ซึ่งทำให้ผมฉุกคิดได้ว่า "อ่าาา อีกแล้ว พี่เสร็จความสมบูรณ์แบบอีกแล้วสินะ” “ใช่คะพี่ทอง การที่พี่ทองเขียนแผนงาน หญิงเล็กว่าความสำคัญของมันก็คือการที่พี่ทองได้เคลียร์พื้นที่ว่างให้หัวสมองนะคะ ให้พี่ทองสามารถจะไปลงมือทำอะไรบางอย่างที่อยากจะทำตรงหน้าได้…แต่ว่า ถึงแม้เราจะมีแผนงานแล้ว และเราจะเริ่มลงมือทำแล้ว ถ้าเมื่อใดเราลืมตัว ปล่อยให้ความคาดหวัง ค่อยๆก่อร่างสร้างความสมบูรณ์แบบให้กับงานที่ทำในปัจจุบัน ซึ่งหญิงเล็กก็เชื่อว่ามันก็คงทำให้พี่ทองยังหวังให้มันเพรียบพร้อมไปจนถึงงานที่เหลือทั้งหมดของวัน” ผมพยักหน้าน้อมรับ “หญิงเล็กว่านั่นล่ะค่ะ ตัวการที่เป็นความกดดันที่ทำให้สมองของพี่ทองก็จะกลับมา ไม่ว่าง เช่นเคย ไม่ต่างจากการที่พี่ทองไม่มีแผนงานแล้วสับสนเลยค่ะ” หญิงเล็กจบประโยคแล้วจึงทิ้งให้ผมอยู่กับความเงียบ ที่สลับกับความไม่เงียบจากเสียงเครื่องยนต์ของรถตักดินจากบ้านข้างๆ

“พี่ทองพอจะหาทางแก้ไขได้มั้ยคะ” หญิงเล็กถามผม “ที่จริงนะ มันก็อาจจะมีสองทางเลือก ถ้าไม่ พี่ลดงานที่วางแผนจะทำให้น้อยลงต่อวัน ก็พี่ก็ต้องปล่อยวางงานที่ทำค้างไม่เสร็จ แล้วเคารพเวลาที่พี่วางแผนไว้ว่าจะทำในแต่ละงาน” “จริงๆ หญิงเล็กก็เห็นด้วยนะคะ บางที มันก็อาจจะเป็นความเหนื่อยล้าของร่างกาย ที่อาจจะไม่ไหวถ้าจะต้องง่วนๆทำหลายๆอย่างต่อเนื่องกันมากเกินไป เวลาในหนึ่งวันของเรา รวมถึง พลังงานด้วย มีจำกัด ดังนั้น งานที่สำคัญที่สุด น่าจะต้องทำก่อน คล้ายๆกับเรื่องกินกบตัวนั้นซะ ถ้าหญิงเล็กจำไม่ผิด ต้องไปถามพี่ชายกลางให้ชัวร์อีกรอบค่ะ” “ถ้าอย่างนั้น ไม่ได้การละ พรุ่งนี้พี่จะเอาใหม่ พี่จะสลับ เอางานที่อยากทำที่สุดมาทำก่อน เช่นการทำสติกเกอร์ไลน์ แล้วก็ตามด้วยการอ่านหนังสือ แล้วจากนั้นค่อยทำงานให้พี่สาว เพราะมันก็เป็นงานที่ยังมีเวลาอยู่ ทยอยทำได้ แล้วก็จบวันด้วยการเขียนบล็อก “ฟังดูเข้าท่านะคะ เพราะถ้าเทียบกันแล้ว ถ้าพี่ทองใช้เวลาและพลังงานไปกับสิ่งที่พี่ทองคิดว่า ควรทำ ก่อนเพื่อน แล้วสุดท้ายถึงพี่ทองจะคิดว่า ไม่เป็นไรละ ถือว่าวันนี้เราได้ทำงานพวกนี้แทนไป แต่หญิงเล็กว่าในใจพี่ทอง จะต้องรู้สึกไม่อิ่มใจกับตัวเองแน่เลยคะ” ผมค่อยๆคิดตามแล้วก็เป็นอีกครั้งที่รู้สึกว่า หนังสือบางเล่มที่มีชื่อ เค้าคงมีเหตุผลของเค้าจริงๆที่ทำให้เค้าโด่งดัง พรุ่งนี้ผมจะลองดูใหม่ ขอบคุณความแผนที่เสียในวันนี้ เพื่อจะได้แก้แผนใหม่ในวันพรุ่งนี้ “เยี่ยมเลยค่ะพี่ทอง ยังไงหญิงเล็กก็ยังนับถือในการให้ความสำคัญกับสิ่งพี่ทองคิดว่าเป็นหน้าที่ สิ่งที่ควรทำ ก่อนสิ่งที่ใจอยากทำจริงๆนะคะ นั่นมันก็ถือว่าเป็นการเสียสละอย่างมากเลยเหมือนกัน แต่พี่ทองก็ต้องไม่ลืมที่จะเรียนรู้ที่จะทำให้ตัวเองอิ่มก่อน เพื่อที่เราจะได้มีแรงไปช่วยคนอื่นต่อได้ค่ะ วันนี้หญิงเล็กจะช่วยพี่ทองวาดรูปเองค่ะ ขอสีน้ำตาลด้วยคะ” และแล้วหญิงเล็ก สาวจิตแกร่งของผมก็ยื่นมือมาช่วยผมวาดรูปประกอบบล็อกอีกครั้งเป็นครั้งที่สอง