โปรเจคใหม่จุติแล้ว!
“ประชุมเพลิงจ้า ประชุมเพลิง!” ชายใหญ่ตะโกนบอกน้องๆผ่านดอกโทรโข่ง “วันนี้พี่มีแผนการใหม่จะมานำเหนอ ทุกคนจะมีโอกาสได้เป็นนักเขียนร่วมกับมิสเตอร์มิโดรุ่ะก็คราวนี้ล่ะ!!” ชายใหญ่ลดโทรโข่งลง แล้วจึงเพิ่งสังเกตได้ว่าในห้องประชุมลับตอนนี้มีแต่พิงกี้ที่กำลังเล่นหมากรุกอยู่กับจงหอยยูงคอง แผนการใหญ่ทำให้เค้าตื่นเต้นจนลืมตัวทุกที ว่าตอนนี้น้องๆคงกำลังกระจัดกระจายทำธุระส่วนตัวกันอยู่ บ่ายวันอาทิตย์ที่ฝนตกหนักระงมแบบนี้ ทุกคนไปอยู่ไหนกันนะ
ชายใหญ่เดินไปทางมุมห้องบริเวณที่อยู่ติดกับทางเข้าลับซึ่งต่อทอดมาจากห้องนอนพี่ทอง ตรงกำแพงซึ่งห้อยตกแต่งไปด้วยกรอบรูปของสมาชิกไม้หัวและเพื่อนบ้านมากมาย เค้ามองหากรอบรูปที่มีรูปถ่ายของสมเสร็จแล้วจึงเคาะสามครั้ง ‘ก๊อกๆๆ’
ทันใดนั้นก็มีกลุ่มควันสีเขียวระเหยออกมาจากรูปถ่าย ค่อยๆก่อตัวขึ้นเป็นสมเสร็จ คล้ายๆกับยักษ์ตนใหญ่ที่ผุดขึ้นจากตะเกียงวิเศษ
“สมเสร็จครับ ตามทุกคนที” ชายใหญ่บอกสมเสร็จด้วยมาดนิ่ง หวังในใจว่าการคีพลุคเช่นนี้จะทำให้เพื่อนผมสีขาวดำคนสนิทที่ค่อนข้างติสท์ของชายกลางจะคล้อยตามคำขออย่างง่าย แต่สายตาเรียบเฉยออกง่วงซึมของสมเสร็จดูท่าจะเป็นสัญญาณตอบรับถึงความร่วมมือที่ไม่มากนัก
“แล้วชั้นจะเอาทุเรียนนกกระจิบให้ทาน โอเคนะ” ทันใดนั้นสีหน้าของสมเสร็จก็เปลี่ยนเป็นยิ้มแป้น ราวกับเด็กน้อยที่ได้ถือลูกโป่งไฮโดรเจนใบโต แล้วอันตรธานหายไป
ชายใหญ่หยิบสมุดพกขึ้นมา เปิดไปที่ส่วนของ ‘งานที่เกี่ยวข้องกับพี่ทอง’ ก่อนจะจดลงไปว่า ‘อย่าลืมไปขอทุเรียนนกกระจิบจากพี่ทองให้สมเสร็จ’ กันหลงลืม
ผ่านไปประมาณครึ่งชั่วโมงได้ ไม้หัวทุกต้นรวมไปถึงสมาชิกสิ่งมีชีวิตอื่นๆที่พอทราบข่าวก็มารวมตัวกัน ถ้าไม่ใช่พี่ชายใหญ่คงไม่สามารถที่จะรวบรวมทุกคนได้พร้อมเพรียงกันขนาดนี้ คงเพราะความเป็นพี่ใหญ่ของบ้านล่ะมั้งครับ
"ขอบคุณน้องๆทุกคนมากที่มา รวมถึงเพื่อนบ้านใกล้ชิดอย่างหนอนน้อย จงหอยยูงคอง เหล่าเทียน แมวเหมด พิงกี้ และ สมเสร็จ ขอบใจนายมาก" สมเสร็จทำหน้าเคลิบเคลิ้มจินตนาการถึงทุกเรียนสีเหลืองอร่ามอยู่ข้างๆชายกลาง
"โหงงงงงงงง" เสียงหนอของหมายูนิคอร์นดังกระหึ่มขึ้นมาจากพื้นล่าง ทำเอาชายใหญ่สะดุ้ง "แล้วก็หมายูนิคอร์น" ชายใหญ่รีบเสริมรายชื่อสมาชิกอันทรงเกียรติ จากนั้นหนอนน้อยก็ออกลวดลายอวัจนะภาษา คลานเป็นวงกลมอย่างเนิบช้า "แล้วก็หอยทากพเนจร ครบนะ!" ทั้งหญิงเล็กชายเล็กต่างยิ้มร่าเมื่อพี่ชายใหญ่ไม่ลืมเพื่อนคนสนิทของพวกเค้า
"ต่อจากนี้สามสิบวัน เราจะมาช่วยพี่ทองระดมสมอง บอกเล่าเรื่องราวของพวกเรากัน" ทันใดนั้นจงหอยยูงคองก็ยกหนวดขึ้นอย่างรวดเร็ว หนวดที่ไม่ใช้เส้นซึ่งกำลังปอกกล้วยเล็บมือนางกินอยู่
"ทุกวันนี้เราก็ช่วยกันเล่าเรื่องแล้วนี่ครับ" เขาถามคำถามที่พาจะฟังให้เกิดบรรยากาศมาคุขึ้นยังไม่อายอะไร "ก็ใช่นะจงหอย แต่ว่ามันยังไม่เป็นชิ้นเป็นอันพอนี่สิ จริงอยู่ที่ช่วงนี้พี่ทองจะเริ่มเขียนเว็บคอมิคเล่าเรื่องราวเพิ่มเติมเช่นเพื่อนบ้านใต้ห้องนอนอย่างแฝดเขบ็ต เพื่อนเป็ด หรือหมาหมัดพีที ไหนจะยังรวมไปถึงเรื่องราวสมัยโรงเรียนพฤกษาแมกไม้ที่ร่วมกันเล่ากับมิสเตอร์มิโดรุ่ะบนบล็อก ยังไม่วายโปรเจคลับสติกเกอร์ไลน์ที่ตอนนี้กำลังทยอยออกแบบอยู่ทุกวัน แต่ทั้งหมดมันก็สะเปะสะปะเกินไป" ชายใหญ่อธิบายพร้อมกับเปิดสไลด์บนโปรเจคเตอร์ให้ดูสีหน้าค่าตาของสมาชิกหลายๆคนที่ไม่ได้อยู่ในห้องนี้
"พี่เลยเกิดไอเดียขึ้นมาจากการ connect dots ต่อจุดอย่างที่ steve jobs กล่าวไว้ เลยมาคิดว่าพี่ทองน่าจะผสานเอางานต่างๆเข้ารวมกัน แล้วก็เริ่มจากทีละน้อยดู เมื่อนำงานเขียน งานวาด งานอนิเมชั่น งานภาษาญี่ปุ่น งานสติกเกอร์ งานเพลง มารวมลงหม้อเดียวกันแล้ว ก็จะจุติเกิดเป็นนนนน" ชายใหญ่ชายตาไปที่ชายกลาง น้องชายคนกลางผู้ซึ่งคอยทำหน้าที่รัวกลองยามเมื่อเค้ากำลังนำเข้าสู่ถ้อยคำสำคัญ 'เปาะแปะๆๆๆ'
"งานสุ่มตัวอักษรคันจิเพื่อใช้เป็นโจทย์บอกเล่าเนื้อเรื่องสั้นของพวกเราไม้หัวและสิ่งมีชีวิตอื่นๆ เป็นการเล่าเรื่องภายใน 30 นาทีด้วยคำไทย 100 คำ ญี่ปุ่น 100 คำ ประดับตกแต่งให้เกิดอรรถรสยิ่งขึ้นด้วยภาพนิ่งและ/หรือภาพขยับประกอบ จบท้ายด้วยเพลงแต่งสี่บรรทัด เปลี่ยนคีย์ไป เรือย เหรือย เหรื่อย เรื่อย งานชิ้นเต็มเอาไปลงบล็อก งานภาพและ/หรือภาพขยับประกอบ แบ่งไปลง instagram และ youtube เป็นระยะเวลาทั้งสิ้นมะลิ่นปลิ้น 30 วัน โอ้ว มันช่างมันศาสตร์ที่ผสมผสานความรู้และจินตนาการเข้าด้วยกันได้อย่างน่ารื่นเริงอภิรมย์นัก!!!!!" แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก ชายใหญ่เล่นใหญ่มากจนน้องๆทุกคนต้องลุกขึ้นปรบมือด้วยความเวทนาสงสารพี่ชายกับชื่อหัวข้อโปรเจคที่ยาวเกือบจะเท่าชื่อเต็มของกรุงเทพมหานคร
"เราจะมาสุ่มตัวอักษรญี่ปุ่นจากลิสต์ Joyo Kanji หรือคันจิที่ใช้ในชีวิตประจำวัน จาก Wikipedia กันนะครับ จะเลือกเลข 1-2136 ขึ้นมาจากการสุ่มบนอินเตอร์เน็ต แล้วใช้อักษรคันจิในลำดับนั้นเป็นโจทย์ให้ทุกคนเล่าเรื่องของตัวเอง" น้องๆทุกคนทำหน้าเคร่งเครียดเมื่อพี่ใหญ่ของบ้านเล่ากติกาของโปรเจคกึ่งสาระและบันเทิงล่าสุด
“งั้นเราจะให้เกียรติพี่หญิงใหญ่เริ่มก่อนละกันนะครับน้องๆ” ชายใหญ่เริ่มให้สัญญาณหญิงใหญ่ เธอไม่ทันได้ตั้งตัว แต่ด้วยความเป็นคนที่ปรับตัวกับอะไรได้ง่าย เธอจึงพยักหน้ารับไว้ก่อนแล้วเดินออกมายังหน้าห้องต่อหน้าเพื่อนๆสมาชิก
หญิงใหญ่ทำท่าประหม่าเล็กน้อย จังหวะที่เธอกำลังจะกดสุ่มตัวเลข หญิงเล็กก็ไม่วายโพล่งขึ้นกลางที่ประชุม “จับเวลาคะ!!!” ทุกคนปรบมือเป็นกำลังใจให้หญิงใหญ่กับ 30 นาทีแรกของการเล่าเรื่องตามตัวอักษรคันจิ
‘ชั้นน่ะเกลียดเทคโลโลยีที่สุด!’ เธอหรี่ตาดูแท็บเล็ตของชายใหญ่ รู้สึกเลิ่กลั่กเล็กน้อยก่อนจะกดปุ่มสีฟ้าที่เขียนว่า ‘Generate’ ทันใดนั้นตัวเลขบนหน้าจอก็เปลี่ยนอย่างว่องไว แล้วหยุดที่เลข ‘275’
ชายกลางกับสมเสร็จแข่งกันไล่ดูลิสต์รายชื่อคันจิ ชายกลางเปิดได้ทันก่อนด้วยการเสิร์ชตัวเลข รีบแค๊ปหน้าจอตัวอักษรแล้วส่งแชร์ไฟล์ขึ้นจอให้ทุกคนได้เห็นพร้อมตะโกนอย่างตื่นเต้นว่า "ตัวนี้ครับ!!"
แล้วตัวอักษรแรกที่จะเริ่มสานต่อเรื่องราวอันน่าพิศวงของชีวิตไม้หัวและสิ่งมีชีวิตอื่นๆตัวแรกก็โผล่ขึ้น
「感」