เรื่องเล่าใต้ห้องนอน ตอนที่ 2: ไดโนเสาร์

เขียนเมื่อ 13 ก.พ. 64

เขียวอ่อนค่อยๆกลิ้งตัวผ่านซอกซอยชั้นวางของไปลึกขึ้นๆ เธอลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่าเป็นเช้านี้เอง ที่เธอกับพี่น้องสีเทียนสีอื่นๆเดินทางผ่านทางลับใต้โซฟา มาทีห้องภายใต้ห้องนอนพี่ทอง แสงสีฟ้าน่าพิศวงดึงดูดให้เธอกลิ้งไปลึกขึ้นๆตามทางเดิน เมื่อสักครู่นี้เองที่เธอกับพี่ๆอีกสองสีกลิ้งตามหาที่มาของเสียงดนตรีเครื่องสายที่ดังไปถึงส่วนหน้าของโถงใหญ่ชาย โถงขนาดมหึมาที่ชายใหญ่พี่ชายคนโตของพี่น้องไม้หัวช่วยพี่ทองจัดเก็บสิ่งของมากมายที่ทั้งจำเป็นและไม่จำเป็นในชีวิต

ตอนนี้เธอกลิ้งมาถึงทางเดินที่รายล้อมไปด้วยกำแพงของตู้กระจกสูงชะลูด ยาวไปสุดลูกหูลูกตา ภายในตู้กระจกมีเป็นหุ่นโมเดลที่หน้าตากแปลกประหลาดกว่าบริเวณที่จัดวางไว้ด้านนอกเยอะ เวลาผ่านมาไม่นานเลย ตั้งแต่เธอและกลุ่มสีเทียนลืมตาขึ้นมาบนโลกนี้ที่ห้องนอนพี่ทอง เธอยังจำได้ถึงกลิ่นของสุนัขตอนที่เธอตื่นขึ้นครั้งแรก แล้วมีพี่ๆสีเขียวต้อนรับเธอ ทำไมถึงมีกลิ่นสุนัขได้นะ เธอยังคงสงสัย เธอยังจำคืนนั้นได้เช่นกัน ที่เป็นครั้งแรกที่เธอเจอกับครอบครัวไม้หัว เป็นชายกลางกับหญิงเล็กที่เดินส่องไฟฉายเข้ามาเจอเธอกับเพื่อนๆ ตอนนั้นตลกเหลือเกิน เพราะว่าเราตั้งใจจะพรางตัวให้เป็นกล้วยหอม ไม่แน่ใจว่าไอเดียใคร สร้างสรรค์แบบนี้อาจจะเป็นสีม่วงก็ได้นะ แต่สุดท้ายดันหันไปยืนกันผิดด้านนี่สิ ความเป็นกันเองของเพื่อนมนุษย์ต้นไม้ทำให้เธอประทับใจมาก ยังมีอีกหลายอย่างที่น่าพิศวงที่รอให้เธอคนพบบนโลกใบนี้

เธอยังไม่ค่อยมีโอกาสได้พูดคุยกับพี่ทองเท่าไหร่ นอกจะสังเกตว่าพี่ทองจะยุ่งแล้ว ไหนจะงานเขียน งานวาด งานอนิเมชั่น งานร้องเพลง งานเล่นดนตรี งานหาเงิน งานคุยกับผู้คน งานออกกำลัง งานนั่งสมาธิแล้ว ถึงแม้เหล่าเทียนอย่างเธอจะมีโอกาสได้พูดคุยสนทนากับพี่ทอง เธอก็คิดว่าเธอก็อาจจะพูดได้ไม่ดังเท่าเพื่อนๆสีอื่นๆของเธอ ก็แน่เลย สีของเธออ่อนแบบนี้ มองก็ไม่ค่อยเห็น หรือก็ดูไม่น่าดึงดูดเท่ากับสีสันฉูดฉาดอย่างชมพู แดง หรือเหลืองก็ตาม

พูดถึงสีอ่อน แสงสีฟ้าที่ส่องวาบขึ้นเป็นพักๆก็เผยให้เห็นบรรดาโมเดลที่จืดที่ตั้งอย่างประณีตห่างไปไม่ไกล เธอต้องยืดตัวขึ้นไปอ่านป้ายที่บอกเบอร์ตู้แล้วก็เห็นว่าตอนนี้ตัวเองกลิ้งมาถึงชั้นวางของที่ H8 เรียบร้อยแล้ว 'พี่ชายใหญ่จัดเก็บของเหล่านี้ได้ยังไงคนเดียวนะ ดูต้องใช้พลังเยอะมากเลย หรือว่าเค้าจะมีผู้ช่วยรึเปล่า' เธอสงสัย แต่ก็ไม่แปลกใจเมื่อได้ฟังถึงเรื่องตอนพี่ชายใหญ่ช่วยขุดดินลงไปสร้างสวนหย่อมระเบียงดอกไม้ให้พี่หญิงใหญ่

เธอสังเกตดูเหล่าโมเดล หุ่นปั้น หรือไม่ว่าจะเรียกว่าอะไรก็ตาม ของสิ่งที่ดูเหมือนจะมีหน้าตาคล้ายๆกับสิ่งที่เธอเคยเห็นมาบ้าง จากสารคดีสัตว์โลกดึกดำบรรพ์ หรือจากที่พี่ชายกลางเล่าให้ฟังในชั่วโมง Book Club ทุกๆวันอาทิตย์ มีตัวนึงหน้าตาเหมือนใบไม้สีเขียวอ่อน แต่คนละเฉดกับสีเขียวของเธอ กำลังทำท่าเหมือนครุ่นคิดอะไรบางอย่าง มีเหมือนป้ายชื่อวางตั้งอยู่ข้างๆ เธอรู้ว่านั่นคือภาษาญี่ปุ่น เพราะว่าพี่หญิงใหญ่พูดถึงบ่อยๆ ก็ตอนที่พี่หญิงใหญ่เรียกพวกเราเหล่าเทียนไปร้องเพลงประสานเสียงด้วยกัน จะมีเพลงญี่ปุ่นมาให้ร้องกันอยู่เสมอ ว่าแต่เรานี่เป็นเสียงอัลโต้หรือโซปราโน่กันแน่นะ

ที่ปลายของใบไม้ก็มีเป็นปลาดาวขนปุย หอยหลอดลายจุด แล้วจากนั้นก็เป็นหุ่นที่ดูเหมือนดอกกุหลาบที่มีเหมือนหนวดแมงกะพรุนงอกออกมา มองไปก็คล้ายๆลอดช่องเหมือนกัน แล้วนั่นเหมือนหนวดไปพันเข้ากับอะไรนั่นน่ะ อ้าว! นั่นมันไทเซอราท็อปนี่! เธอจำไดโนเสาร์พันธุ์นี้ได้ดี เพราะตอนนั้นในชั่วโมงสารคดีวันพฤหัสบดีกับพี่ชายใหญ่ เธอได้ยินชมพูดกับแดงถกเถียงกันยกใหญ่ว่าจะเอาไอเดียจากไดโนเสาร์ไปตัดเสื้อผ้าอย่างไรกันดี แล้วก็จำได้ว่าชมพูดบอกว่าชอบตัวนี้ เพราะที่บริเวณหัวมีเหมือนแผงปกเสื้อดูน่าสนใจ

เธอหวังจะพูดคุยตามประสาสาวๆได้เหมือนชมพูกับแดง แต่ดูเหมือนสิ่งที่พวกเธอสนใจจะไม่ตรงกันกับเธอเท่าไหร่ จะมีก็เหลืองอีกสีที่เธออยากจะคุยด้วย แต่เหลืองก็เหมือนจะพูดไม่เก่งเหมือนกัน แล้วก็จะเป็นแดงมากกว่า ในกลุ่มแม่สี แดงน้ำเงินเหลือง ที่จะคอยดูแล ทำให้เราไม่ค่อยได้มีโอกาสได้รู้จักกันนัก

เธอกลิ้งผ่านชั้นวางของไป รู้สึกเหมือนไดโนเสาร์ส่งสายตามาให้แต่ก็ไม่ได้สนใจอะไร จนมาสุดที่ปลายทางเดิน ก็เห็นว่าแสงสีฟ้านั้นลอดผ่านประตูที่มีกระดาษแปะไว้ที่ด้านหน้าว่า 'ปัจจุบันสิคะ' เธอรู้สึกคุ้นๆกับสำเนียงการออกเสียงคะค่ะในลักษณะนี้เหลือเกิน แต่ก็ต้องสะดุ้งโหยงเมื่อมีเสียงดังมาจากด้านขวา

'เข้าไปกันไหมคะ' ไทเซอราท็อปตัวสักครู่ยิ้มกว้างด้วยความเป็นมิตรแล้วก็ชักชวนให้เธอเข้าไปในห้องปริศนนาห้องนี้ 'ชั้นรอมานานแล้วที่จะเข้าไปดูห้องนี้ แต่ว่าชั้นยังไม่กล้า วันนี้เป็นโอกาสอันดีที่มีแขกอย่างคุณแวะเวียนผ่านมา เราเข้าไปดูกันเถอะค่ะ'

สีเขียวอ่อนพยายามประมวลสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้า แล้วก็มุ่งตรงไปยังประตูแล้วเปิดออก