เรื่องเล่าใต้ห้องนอน ตอนที่ 6: เริ่มจากดัมเบลง่ายๆก่อนได้ครับ
“เธอแน่ใจนะว่าชั้นนี้น่ะ 12 หรือ 21 กันแน่” ป้าแคถามเสียงแข็งใส่เพื่อนที่วันนี้อาสาพาพวกเธอมาเปิดหูเปิดหน้าที่ชั้นใหม่ๆ
“เธอเชื่อชั้นสิ ชั้นถามคุณเค้ามาอย่างดีแล้ว ทวนตั้งหลายรอบ ก็ตอนนั้นเธอมัวแต่กดส่งคลิปอะไรอยู่นั่นล่ะ ชั้นก็เลยคุยกับคุณเค้าอยู่คนเดียว ผิดชั้นหน่อยก็ไม่เป็นไรหรอกน่า ถือซะว่าเดินออกกำลังกาย ว่าไหมจ๊ะหางนกยูง” ป้าเข็มพยายามหาพวก ขณะที่มือก็จับผมให้เข้าทรง เช็คความสวยอยู่เสมอเวลาเห็นเงาตัวเองผ่านกระจก
ตอนนี้ป้าทั้งสามซึ่งมาจากชั้น 5 ซึ่งเป็นบริเวณที่ไว้เดินเล่นของคอนโดที่พี่ทองอาศัยอยู่ กำลังขึ้นลิฟท์ตามคำชวนของป้าเข็ม
“ชั้นนี่เนี่ยแหล่ะ พอลิฟต์เปิดแล้วก็รีบขยับเลยนะ ดูกล้องดีๆด้วยล่ะ” ป้าเข็มบอกเพื่อนๆ “ทำไมเธอต้องห่วงอะไรกับเรื่องการเปิดเผยตัวตนขนาดนั้น ไม่มีใครเค้าสังเกตเห็นหรอก ชั้นก็ยังไม่เคยอาจเจอในโซเชียลว่าใครเค้าจะเห็นต้นไม้พูดได้หรือเดินได้กันสักคน” ป้าแคบอกเพื่อนเสมือนว่าตัวเองไม่สนใจ ทั้งๆที่จริงๆก็กลัวเหมือนกัน
เมื่อประตูลิฟต์เปิดออก ทั้งสามก็ค่อยๆย่องออกมาจากลิฟต์ให้เหมือนกับต้นไม้ใบไม้ที่ตกอยู่บนพื้นแต่โดนลมพัดปลิว ถึงแม้ว่าในลิฟต์จะไม่น่ามีลมพัดผ่านก็ตาม
"หวังว่าจะเดินไปอีกไม่ไกลนะ ตอนนี้กระโปรงชั้นเริ่มมีฝุ่นเกาะแล้วเนี่ย" หางนกยูงเริ่มกังวลกับกระโปรงสีเหลืองเหลือบส้มเหลือบแดงของเธอ
"อีกนิดเดียวๆ เดี๋ยวพวกเธอก็จะต้องมาขอบคุณชั้นทีหลัง คุณเค้าบอกเลยว่าเป็นโปรโมชั่นนะ ถ้าสมัครพร้อมกันสามคน ราคาลดเกือบครึ่งนึงได้แน่ ก็ถ้าพวกเธออยากจะสวยไปจนแก่ ก็ต้องลงทุนกันหน่อยจริงไหมล่ะ" ป้าเข็มบอก พลางนำเพื่อนๆเดินเลาะไปตามทางเดินหลังจากออกจากลิฟต์
ถึงแม้ป้าทั้งสามจะอาศัยอยู่ที่คอนโดเดียวกับเหล่าไม้หัว แต่ว่า ป้าๆก็ไม่ค่อยได้ออกมาจากชั้น 5 เท่าไหร่เลย เพราะว่าต่างคนต่างติดบ้านกันทั้งนั้น ป้าเข็มต้องใช้เวลาเกลี้ยกล่อมเพื่อนๆนานมากกว่าจะพวกเธอจะยอมเดินทางมาด้วย เธอต้องบอกป้าแค เพื่อนที่อาศัยอยู่ริมๆของสวนใกล้ๆกับทางลงไปลานจอดรถว่าถ้าเธอสามารถเอาไอเดียจากการออกกำลังกายไปทำ content ลง social ได้ ไหนจะแอพลิเคชั่น clubhouse ล่าสุดอีก ส่วนป้าหางนกยูงนั้น ชอบทำงานถักร้อย DIY เธอก็เกลี้ยกล่อมอยู่นานว่า ที่ชั้นลับใต้ชั้น 21 ที่พี่ทองอาศัยอยู่นั้น มีสิ่งมีชีวิตรุ่นใหม่ๆอาศัยกันหลายชีวิต เป็นโอกาสดีที่เธอจะได้เจอกับคนใหม่ๆแลกเปลี่ยนไอเดียกัน ได้ข่าวว่ามี flea market ด้วย แต่ไม่แน่ใจว่าจัดช่วงไหน
"เค้าบอกว่าให้มาตามทางหนีไฟก่อน แล้วก็ลงบันไดไป 17 ขั้นแล้วให้มองไปทางขวาจะเจอรอยแตก" ป้าเข็มพยายามทบทวนเส้นทางที่เธอได้ยินมาจากหนุ่มแปลกหน้าที่เธอเจอเมื่อวันก่อนที่ชั้นห้า วันนั้นถ้าเกิดว่าหนุ่มคนนั้นไม่ได้พูดชื่อของชายใหญ่ออกมา เธอก็อาจจะยังคงไม่มั่นใจว่าจะเชื่อใจคนหนุ่มคนนี้ได้ไหม แต่ว่าพอได้ยินว่าชายใหญ่เป็นลูกค้าคนสนิทของเค้าเอง เค้าเทรนร่างกาย ช่วยดูเรื่องการกินให้ชายใหญ่มาหลายปี แถมยังไปช่วยชายใหญ่สร้างห้องลับอยู่หลายห้องที่ใต้ห้องนอนพี่ทอง ที่สำคัญคือเค้าเล่าให้ฟังว่าชายใหญ่เทรนหนักเสียจนกิ่งเขาเกือบจะงอกไม่ขึ้น จะมีใครที่ไหนรู้ว่าเขาชายใหญ่งอกได้ถ้าไม่ใช่คนที่สนิทจริง เธอก็เลยเชื่อใจแล้วก็ลองตามมาดู เธอก็ยังไม่แน่ใจว่าทำไมไม่รู้เรื่องของชั้นลับนี้มาก่อน แต่เธอก็ไม่ได้เจอชายใหญ่ไปออกกำลังที่ชั้น 5 นานแล้ว เค้าอาจจะยุ่ง เธอหวังว่าหลานๆทุกคนจะสบายดี
"ว้าย มีซากแมลงสาบเสียชีวิตตรงนั้นด้วยเธอ!" ป้าหางนกยูงกระโดดไปจับแขนป้าแคไว้จนแน่น "นี่หางนกยูง เค้าเสียชีวิตไปแล้ว เราก็ส่งจิตแผ่เมตตาให้เค้าไปเถอะ ไม่ต้องกลัวหรอก นี่ชั้นส่งรูปธรรมะไปให้เธอเกือบทุกวัน เธอไม่ได้อ่านเลยใช่มั้ยเนี่ย" ป้าแคเอ็ดเพื่อน จริงๆเธอก็เอ็นดูเพื่อนคนนี้มาก แต่เพราะตกใจไปด้วย เลยหลุดพูดจาด้วยอารมณ์อีกจนได้
"นี่สินะรอยแตก เค้าบอกว่าจริงๆตรงนี้ไม่ใช่ปูนแต่ว่าเป็นเหมือนแผ่นฟิวเจอร์บอร์ดมาแปะไว้กันไม่ให้คนเห็น มันจะเปิดง่ายมาก แค่หยิบออก... อุต๊ะ!" ป้าเข็มตกใจจนกลีบผมร่วงหล่น "ต๊ายตาย ทำไมถึงได้อะเมซิ่งขนาดนี้เนี่ย มาๆจ้ะเพื่อนๆ อีกไม่ไกลแล้ว" จังหวะนี้เธอก็หยิบสมาร์ทโฟนออกมา เปิด application voice recorder แล้วก็ฟังเสียง
"อัดแล้วใช่ไหมครับ โอเคครับ ก็ครับคุณป้า หลังจากผ่านรอยแตก ออ คุณป้าต้องไม่ลืมปิดทางเข้าด้วยนะครับ ไม่งั้นเดี๋ยวคนจะเห็นเอา หลังจากเดินเข้ามา" เสียงของหนุ่มปริศนาที่ป้าเข็มกำลังพาไปเจอ ลอดออกมาจากสมาร์ทโฟนซึ่งตอนนี้ทำหน้าที่เป็นไฟฉายไปด้วย "แหม เดี๋ยวนี้เธอเก่งนะ ไม่ต้องมาถามชั้นแล้วว่าจะต้องกดอะไรยังไงตรงไหน" ป้าแคแซวเพื่อน "ที่เธอช่วยกดขยายตัวอักษรให้ใหญ่ นั่นก็ช่วยได้เยอะแล้วจ้ะแค เพราะชั้นก็พยายามอ่านเอาต่อจากนั้น ทำยังไงได้ เวลาไปงานตอนกลางคืน แล้วบางวันชั้น 5 ปิดไฟมืด ชั้นก็ต้องเปิดไฟฉายมาแต่งทรงผมเสียหน่อย" ป้าเข็มบอกน้ำเสียงมีความภูมิใจอยู่ไม่น้อย "จุ๊ๆ นะ ต้องฟังเค้าเล่า ทีนี้ชั้นจำไม่ได้ละ เพราะว่ามันมีเลี้ยวซ้ายเลี้ยวขวางงไปหมดเลย"
"เดินตรงไปนะครับ พอเจอสามแยกให้เลี้ยวขวา จากนั้นเดินไปอีกสักพัก จนได้กลิ่นเหมือนกับน้ำเน่าให้เลี้ยวไปทางซ้าย" ทั้งสามค่อยๆเดินไปตามคำแนะนำเส้นทางของหนุ่มปริศนา เดินเกาะกันเสมือนตอนที่ไปเที่ยวต่างจังหวัดดูดาวกันสมัยสาวๆ "จากนั้นก็เดินไปเรื่อยๆ ไม่ต้องตกใจนะครับ ถ้าได้ยินเสียงน่ากลัวๆระหว่างทาง เป็นเสียงท่อน้ำน่ะครับ ถึงจุดที่พื้นเริ่มขรุขระ น่าจะได้ยินเสียงเด็กๆวิ่งเล่น อันนั้นก็ไม่ต้องกลัวครับ เพราะห้องพักแถวนั้นมีเด็กอยู่เยอะ" "นี่เค้าบอกละเอียดจังเลยนะ ทำอย่างกับเราไม่เคยอาศัยอยู่ตึกนี้ไปได้" ป้าแคบ่นออกมาทั้งๆที่รู้สึกอุ่นใจที่มีเสียงใครสักคนคอยนำทางในที่มืดๆชื้นๆแบบนี้ "จากจุดที่มีเสียงเด็ก ก็ให้เลี้ยวซ้ายสองรอบ เลี้ยวขวาอีก 3 รอบ แล้วก็ซ้าย ขวา ขวา ซ้าย จนถึงจุดที่คิดว่าจะเป็นทางตันนั่นแหล่ะครับ ผมจะรอรับต่อตรงนั้นเอง" แล้วเสียงนั้นก็เงียบหายไป
"ว้ายตายละ ลูกค้าต้องบึ่งมาเองกับเส้นทางน่ากลัวขนาดนี้ ชั้นว่าเค้าน่าจะเสนอให้เทรนฟรีไปเลยเดือนนึงนะจ๊ะเนี่ย ชั้นจะเป็นลมแล้วเนี่ย" ป้าแคยังคงบ่นต่อไป ป้าหางนกยูงทำหน้าที่ค่อยๆช่วยทวนสิ่งที่ได้ยินให้กับป้าเข็ม ซึ่งเดินอยู่ด้านหน้า จนกระทั่ง
"สวัสดีครับแก๊งค์คุณป้าชั้น 5!!!" เสียงอันร่าเริงซึ่งฟังดูไม่มีพิษมีภัยซึ่งเป็นเสียงเดียวกับในสมาร์ทโฟนเมื่อครู่ดังมาจากปลายทาง
"คุณหมาหมัด! สวัสดีจ้ะ ถึงสักที!" ป้าเข็มทักทายกลับไปยังหนุ่มกล้ามสวยซึ่งกำลังยกดัมเบลไปด้วยขณะที่รอพวกเธออยู่ที่ปลายทาง