21 ดี

“ผมว่าตรงโซฟานี้ละกัน ที่เราจะใช้ออกกำลังทุกเที่ยง” “Game of Thrones ก็ดีนะครับ ไม่สิ พี่ทองต้องโฟกัสที่ภาษาไทยก่อน” “เพลงพระจันทร์แทนใจมั้ยคะ แล้วมุมไหนดี แต่พี่ทองโกนหนวดก่อนมั้ยคะ” “ผมมีลางสังหรณ์ว่าจะต้องเจอเพื่อนหน้าใหม่แน่เลย เพราะมีต้นไม้หน้าตาประหลาดๆเพียบเลยครับพี่ทอง” “พี่ทองไหว้พระหรือยังคะ ไม่ใช่ง่ายๆนะคะกว่าจะผจญภัยมาถึงห้องนอนสุดที่รักห้องนี้ ตั้งแต่คืนที่ 17 มีนา จำได้มั้ยคะ เรายังจัดของกันสาละวันในขณะที่เปิด The Crown ดูไปด้วย”

คิดถึงอดีต ตื่นเต้นกับอนาคต มีความสุข ดีใจ ซาบซึ้งใจ รู้สึกขอบคุณ

ความรู้สึกเมื่อผมก้าวเข้ามาในห้องช่วงบ่ายแก่ๆวันนี้ช่างผสมปนเปไปเสียหมด วันนี้ได้ฤกษ์กลับบ้านแล้วครับ หลังจาก 21 วันแห่งการกักตัวที่บ้านบางใหญ่ สู่คอนโดที่ผมอาศัยอยู่ ชั้น 21 ห้อง D บ้านจริงๆของผม บ้านที่ต้องมีคุณสุกับคุณเกรียง (แล้วก็คุณกิรัตด้วยนะตอนนี้) แล้วก็แน่นอน สารพัดสารพันอ็อบเจคน้อยใหญ่ ที่ต่างกันมายืน (บ้างก็ล้มตัวลงนอน) ต้อนรับผมกลับถิ่น ไหนจะเหล่าหนังสือและนิตยสารอีกนับร้อยๆเล่ม

เหล่าห้าศรีพี่น้องไม้หัววันนี้เลยพร้อมใจกันเสวนากับผมมาก จนผมก็เลือกไม่ถูกเหมือนกันว่าจะเริ่มสนทนากับใครก่อนดี ก็จังหวะที่กลับบ้านมาครั้งแรกน่ะสิครับ พอปลีกตัว (ช่วงนี้เค้าเน้นให้ Social Distancing กันครับ แม้กระทั่งในบ้านกับครอบครัวเราเองก็ตาม เพื่อความอยู่รอดของทุกๆคน) จากห้องรับแขกเสียหน่อย แม่กำลังร้องเพลงให้คุณยายฟังครับ ส่วนพี่เชอรี่ก็แต่งหน้าทำผมอยู่ในห้อง ผมปิดประตูเข้าหน่อย น้องๆก็พร้อมใจกันโผล่ออกมาจากกระเป๋าเดินทาง

“ครั้งนี้พี่ทองจะต้องหุ่นดีไปได้นานแน่ๆครับ ถึงแม้จะกลับมาที่คอนโดแล้ว แล้วพี่ทองก็อาจจะเริ่มกังวลว่า นิสัยอะไรเดิมๆเช่นความขี้เกียจอาจจะกลับมา แต่ผมว่าช่วงสามอาทิตย์ที่ผ่านมา พี่ทองผ่านบททดสอบได้อย่างดีเยี่ยมครับ” จู่ๆชายใหญ่ก็อารมณ์ดีขึ้นมาเสียอย่างนั้น หรือเพราะว่าตอนเดินผ่านล็อบบี้เค้าจะสังเกตเห็นห้องยิมกันนะ สงสัยน้องคงกำลังนึกฝันอยากจะแอบไปเล่นยิมแน่ๆ แต่ผมก็คงยังไม่ไปหรอกครับ ยังต้องเก็บตัวในห้องก่อน

“พี่ทองต้องไม่ลืมช่วงยากลำบากที่ผ่านมานะครับ แล้วก็จุดมุ่งหมายของการเขียนงาน เพื่อให้สิ่งเหล่านั้นเป็นแรงกระตุ้นให้ครั้งนี้พี่ทองหยิบหนังสือขึ้นมาอ่าน นึกถึงไว้นะครับ ตอนที่อยู่ลอนดอนแล้วมีหนังสือภาษาไทยให้อ่านแค่เล่มเดียว ตอนนี้มีหลายเล่มเลย อ่านนะครับ วันนี้กลางผ่อนผันให้หนึ่งวัน ไหนๆเห็นพี่ทองเหนื่อยเก็บของจากบ้านบางใหญ่มา พรุ่งนี้เราค่อยมาเริ่ม 1 วันอ่านกับกลาง กันได้ครับ มาจะกล่าวบทไป นั่นไงงงง แฮรี่เล่มแรกที่โหยหา!” ชายกลางวิ่งไปยังชั้นหนังสืออิเกียที่อยู่ติดทีวี

“แล้วเล็กก็ยินดีผ่อนผันให้ไม่ต้องทำสติกเกอร์ไปอีกวันคะ แม้วันนี้เป้าหมายสำคัญคือการเก็บของย้ายบ้าน แต่พี่ทองก็ยังคงทำวัตรเช้า (แบบฉบับพี่ทอง) ด้วยการสวดมนต์ นั่งสมาธิ แล้วก็ยังสวดบทรัตนสูตร พร้อมบทแปลด้วย ยอดเยี่ยมมากนะค่ะ มันไม่ใช่พี่ทองไม่เอาไหนคะ แค่ว่าเวลามีจำกัด ถึงจุดหนึ่งเราก็ต้องปล่อยค่ะ พรุ่งนี้ค่อยทำต่อนะค่ะ” ความรู้สึกดียังคงท่วมท้นต่อเนื่อง ผมพยายามตามรู้ความรู้สึกตัวเอง ไม่ให้ตัวเองจมอยู่กับความรู้สึกเกินไป ทันใดนั้นหญิงเล็กก็กางผมใบไม้ของเธอออก พั่บ พั่บ พั่บ พั่บ เพียงสี่ครั้ง เธอก็บินขึ้นไปนั่งอยู่บนชั้นหิ้งพระย่อมๆของผม เธอค่อยๆหลับตาลงนั่งสมาธิอยู่ข้างๆกับปฏิทินของพระพุทธทาส

ผมเห็นหญิงใหญ่ ยืนนิ่งๆอยู่ใกล้กับประตูกระจก บริเวณซึ่งเคยมีเปียโนตั้งอยู่ แต่ตอนนี้ผมให้พี่สาวไปแล้ว เอาไปให้หลานๆได้ใช้แทน เธอหันมามองผม แล้วก็บอกว่า “ตรงนี้มั้ยคะ ที่จะเอาไว้อัดคลิปส่งแคส I Can See Your Voice โอ้ย ใหญ่รอจะร้องเพลงในห้องน้ำห้องเดิมไม่ไหวแล้วคะ ไหนจะเพลงลูกกรุงอีกขโยงใหญ่ที่ยังต้องเปิดฟัง ไว้คุณแม่ว่างๆก่อนใหญ่จะไปซ้อมกับท่านนะคะ แล้วใหญ่จะได้มาซ้อมกับพี่ทองต่ออีกทอดค่ะ”

ผมพยายามอดใจไม่ให้ตัวเองงอกรากออกมาที่ห้องของตัวเอง ไม่งั้นจะขยับตัวลำบาก รีบจัดแจงหยิบกุญแจรถจี๊บแล้วจึงออกเดินทางกลับไปเก็บของรอบสุดท้ายกับน้องชายเล็ก “พี่ทองดูมีความสุขมากๆเลยนะครับวันนี้ แม้ว่าจะเหนื่อย เพราะต้องทำโน่นนี่เยอะแยะ” ชายเล็กชวนผมคุย ขณะที่ผมก็อ่านป้าย ถนนบรมราชชนนี ซึ่งเป็นเส้นทางที่ใช้เดินทางกลับไปบ้านบางใหญ่อีกครั้ง “ใช่แล้วชายเล็ก มันอาจจะฟังดูเชยนะ แต่มันก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ บางอย่าง เราต้องหายไปจากสิ่งนั้นก่อนจึงจะเห็นคุณค่า สุดท้ายครอบครัวก็เป็นสิ่งที่ทำให้เรามีความสุขที่สุด ง่ายๆแค่นั้นเลยจริงๆ” ผมพูดพลางนึกยิ้มถึงป้าย Welcome Tong ที่ติดอยู่หน้าประตูบ้าน สิ่งที่คุณพ่อเคยบอกให้ผมทำตอนพี่เชอรี่กลับมาจากเมืองนอกเหมือนกัน “ไหนจะพี่เชอรี่อีกใช่มั้ยครับ พี่ทองคงคิดถึงพี่ๆด้วย” ชายเล็ก น้องคนสุดท้องเช่นเดียวกับผม ก็ย่อมเข้าใจผมดีที่สุด ผมได้แต่อมยิ้ม “วันนี้วันดีจริงๆ เอ้อใช่ พี่ๆของเราทุกคนก็ดูจะมีกิจกรรมกันทำหมดละตอนนี้ที่คอนโด ชายเล็กนึกออกรึยังว่าจะทำอะไร” ผมถามน้อง “อย่างแรกก็ต้องทำสวนแน่ๆครับ แล้วก็ช่วยเตือนพี่ทอง” ผมเปลี่ยนสีหน้าเป็นมึนงงเล็กน้อย “เรื่องอะไรหรอ” ผมสงสัย “ก็เรื่องความสุขที่สุดที่พี่ทองเพิ่งพูดตะกี้นี้ไงครับ” ฮ่าๆ ลืมอีกแล้วอ้ายทอง!