ต้องได้แชร์

9pm เข้าใจแล้วครับ ความฟิน มันคือการได้ทำงานส่งคนอื่น มันตรงนั้น ที่เราได้เอางานให้มนุษย์คนอื่นที่ไม่ใช่ตัวเองดู มันเหมือน เรารู้สึกได้ว่าเรามีตัวตนอยู่บนโลกล่ะมั้งครับ ใช่ พองานมันจบแค่เรา มันเหมือนมันยังไม่จบ ยังไม่สุด มันจะเบรคไม่ได้ ยังปิดตอนไม่ได้ แต่จังหวะที่อย่างน้อยได้ส่งครู อวดเพื่อน หรือว่าเอาลงโซเชียลให้ ‘สาธารณชนได้เห็นได้ดู ผมว่ามันฟินก็ตรงนั้น เหมือนมันปล่อยวางได้ด้วยมั้งครับแบบ เป็นจุดที่เรากำลังจะโดนสายตาคนอื่นมองแล้วก็ตัดสินแล้ว เราก็ต้องจำยอมว่า มันต้องจบแล้วนะ นั่นแหล่ะครับ ก็ตกตะกอนเรื่องนี้วันนี้ ครั้งหน้า ถึงแม้จะไม่มีครูสอนไม่มีการบ้านแล้ว ก็ทำให้เข้าใจตัวเองแล้วว่า พอทำงานอนิเมชั่นยาวๆ เช่นสวนในฝันชายเล็ก ระหว่างทางก็จะหั่นออกมาแชร์ให้คนอื่นดูด้วย มันจะได้รู้สึกจบครับ เหมือนมันเป็นการ neutralize งานตัวเองกับโลกความเป็นจริงประมาณนั้น ใช่ มันไม่ได้ถูกรับรู้แค่ตัวเราคนเดียวแล้ว มันอยู่บนโลกนี้แล้ว ประมาณนี้ครับ ใช่ ผมต้องเอาออกมาแชร์บนโลก เพื่อให้งานผมอยู่บนโลก ประมาณนั้น ไม่งั้นมันก็จะเหมือนตายไปกับผมแค่นั้น ไม่มีค่า ไม่มีประโยชน์อะไรกับใครเลย ล่ะมั้งครับ… เราแชร์งาน เพื่อให้งานเรามีชีวิตจริงบนโลกนี้ ใช่แล้ว สุดยิด!!! ซึ่งไม่จำเป็นต้องรออีกสามเดือนเสร็จอนิเมชั่นค่อยแชร์ เราแชร์เป็น wip, work-in-progress ระหว่างทางได้ด้วยเลย สำหรับผมมันฟินเหมืนอกัน คิดเสียว่าได้ฟีดแบกมาช่วยผสมผสานให้งานเข้ากับโลกนี้มากชึ้นด้วย ให้งานได้ประสานเข้ากับโลกนี้ง่ายขึ้นด้วยใช่ คงเหมือนกับที่ apple ชอบปล่อยผลิตภัณฑ์ออกมาแล้วให้ยูเซอร์ฟีดแบคกลับไปมั้งครับ คือมันเป็น two-ways process ของการสร้างสรรค์บางสิ่งบางอย่างหรือเปล่านะ นั่นแหล่ะสุดท้าย งานจะสมบูรณ์ก็ต่อเมื่อมีผู้ชม ไม่ใช่แค่เพียงผู้สร้างสรรค์แล้วก็ผลงานเท่านั้น