ขายของ

“พร้อมจะดำดินรึยังคะพี่ทอง” หญิงเล็กโผล่หัวออกมาจากรูปวาดที่ผมวาดใกล้เสร็จขึ้นทุกที งานนี้เป็นงานที่กินพลังงานผมอย่างมาก ผมรับงานจากพี่สาวเพื่อวาดทิวทัศน์ของเมืองในฝรั่งเศสด้วยสีอะคริลิก “ยังเลยจ้ะเล็ก พี่ยังต้องระบายสีรั้วตรงนี้อีกหน่อยนึง จากนั้นก็จะเหลือพุ่มไม้เป็นรอบสุดท้าย แล้วก็จะจบงานด้วยพวกเราไม้หัว เป็นอีสเตอร์ เอ้ก ซ่อนไว้ในรูปเนี่ยแหล่ะ แล้วเป็นไงบ้าง เล็กชอบโพสต์ที่พี่วาดให้รึเปล่า”

“เล็กชอบหมดแหล่ะค่ะ อะไรก็ตามที่พี่ทองได้ลงมือทำ ยิ่งช่วงหลังนี้พี่ทองก็ลงมือต่อเนื่องขึ้นเรื่อยๆ ไม่ได้ติดแหง็กอยู่นานกับความคิดเหมือนเมื่อก่อน โพสนี้สินะคะ ฮึ้บ” หญิงเล็กทำท่าเลียนแบบภาพสเก็ตช์ที่ผมวาดเธอกำลังนั่งขัดสมาธิแล้วมือก็ยกขึ้นสูงเลียดลำตัวทั้งสองข้าง เธอกำลังเล่นโยคะ “ดีเลยคะ ได้ยืดกล้ามเนื้อด้วยพอดี” หญิงเล็กชำเลืองดูผมวาดรูปจากทางซ้ายของภาพวาดผ้าใบผืนใหญ่ ที่ตอนนี้ขึงอยู่ที่ผนังมุมหนึ่งของห้องผม

วันนี้ไม่มีแสงอาทิตย์ยามเย็นพาดผ่านรูปภาพเหมือนวันก่อนๆ ผมยุติความสัมพันธ์ Love-Hate Relationship กับรูปวาดสำหรับวันนี้ หันไปมองทางด้านซ้ายของภาพ หญิงเล็กก็ไม่อยู่เสียแล้ว สงสัยเธอจะหายไปทำวัตรเย็น ผมจำไม่ได้ว่าอะไรดลใจผม แต่ผมก็พักสมองจากงานศิลปะเปิดคลิปยูทูปหาคลิปที่พูดเกี่ยวกับลักษณะบุคลิกภาพของคนประเภทอย่างผมตามแบบทดสอบบุคลิกภาพของ Myers-Briggs ซึ่งผมก็เคยทำแล้ว และผลลัพธ์ของผมก็คือ INFP หรือที่แบบทดสอบเรียกว่าเป็นเสมือน ผู้ไกล่เกลี่ย

ผมชอบฟังการวิเคราะห์ที่พูดถึงลักษณะนิสัยของคนตามแบบทดสอบนี้ ผมรู้สึกเข้าถึงได้ดี ปกติผมจะถกประเด็นเกี่ยวกับจิตวิทยามนุษย์แบบนี้กับน้องหญิงใหญ่ เพราะเธอคนนั้นก็เป็นคนที่สนใจในคาแรกเตอร์ที่แตกต่างกันไปของแต่ละคน แต่ตอนนี้เธออยู่ในห้องพี่ชายผม กำลังซ้อมร้องเพลงญี่ปุ่นของ Dreams Come True ที่ผมสัญญากับเธอไว้ว่าจะเป็นเพลงต่อไปที่เราจะมาร้องแล้วก็แปลเพลงไปด้วยกัน ยิ่งเธอได้เห็นคลิปร้องเพลงจากเวทีเพลงเพราะที่คุณแม่ผมเอามาให้ดูตอนช่วงเย็นๆ เธอยิ่งตื่นเต้นเมื่อนึกถึงว่าสักวันเธอจะได้ช่วยดันให้ผมออกไปร้องเพลงตามรายการแบบนี้บ้าง ส่วนผมก็ยังคงกล้าๆกลัวๆอยู่

ผมสั่งอาหารจาก Grab มาทานอีกเช่นเคยสำหรับอาหารเย็น แม้กระทั่งหลังจากทานข้าวเสร็จแล้ว ผมก็ยังคงติดลมกับการทำความเข้าใจตัวเองให้ลึกลงไปยิ่งขึ้น ผ่านลิสต์สรุปลักษณะนิสัยต่างๆของคนประเภท INFP แบบผม อ่านไปก็พยักหัวงึกๆไป ไปเจอชาร์ทนึงเป็นต้นที่เปรียบเทียบผู้คน 16 ลักษณะออกเป็นประเภทของสัตว์ ซึ่งผมก็ได้เป็นวาฬนาร์วาล ทำเอาผมใจเต้นอีกจนได้ เพราะพึ่งจะเมื่อเช้านี้แท้ๆ ที่ผมคุยกับน้องหญิงเล็กถึงยูนิคอร์นสัตว์เลี้ยงของเธอ ว่าเธอพร้อมจะให้ผมได้ชมหรือยัง หลังจากที่เราเคยคุยกันเรื่องนี้ที่บ้านบางใหญ่ (หรือตั้งแต่ลอนดอนนะ ผมนี่ความจำไม่ค่อยจะดี) ซึ่งเธอก็บอกว่า อยากให้ผมทำงานผนังให้เสร็จก่อน แล้วเธอจะพาผมไปเจอน้องยูนิคอร์นให้เป็นรางวัล พร้อมกับยังบอกผมด้วยว่าจริงๆเธอก็มีเพื่อนที่ติดต่อกันผ่านโทรจิตเป็นวาฬนาวาฬ ซึ่งเธอไปรู้จักกันผ่านเพื่อนของเพื่อนที่มาเข้าคลาสโยคะกับเธอ

ด้วยความใคร่รู้ในความเป็น INFP ผมเลยต้องวานให้น้องชายสองคน ชายใหญ่กับชายกลางไปช่วยเก็บเสื้อผ้าให้ผม ซึ่งก็เลยเป็นเหตุให้เกิดการเปิดโต๊ะขายของขึ้นหลังจากทั้งสองกลับเข้ามาในห้องพร้อมกองตั้งเสื้อผ้า

“ครั้งหน้าผมจะลองพับเสื้อแบบคุณมาริเอะ คอนโดครับ” ชายกลางพูดถึงนักเขียนชื่อดังชาวญี่ปุ่น ที่ออกหนังสือ ชีวิตดีขึ้นทุกๆด้าน ด้วยการจัดบ้านแค่ครั้งเดียว ในขณะที่เค้าวางตั้งเสื้อผ้าของผมลงบนเตียง ผมบอกขอบคุณไม่ทันจบคำ ชายใหญ่ก็วิ่งไปยังเชลฟ์หนังสือที่อยู่ติดทีวี เค้าพูดตะโกะออกมาจากบริเวณกองดีวีดี “พี่ทองต้องมาช่วยเราสองคนเลือกแล้วครับ ว่าเราจะทำอะไรกันดีพรุ่งนี้ ระหว่าง” ชายใหญ่เงียบเสียงไป ผมเดินเข้าไปใกล้เพื่อดูว่าน้องกำลังทำอะไร เค้ากำลังค่อยๆอ่านปกดีวีดีหนัง ไปทีละเรื่องๆ จนเค้าเจอเรื่องที่ถูกใจ คือเรื่อง Room “ระหว่างดูหนัง กับ อ่านหนังสือ ครับ” ชายใหญ่ยิ้มกว้างมาให้ผม แล้วก็กระโดดพลั้วลงมาแล้วจึงกลับมาสมทบกับชายกลาง ซึ่งก็กำลังควานหาอะไรในกล่องข้างเตียงที่ผมใช้เก็บหนังสือที่กะจะอ่านเร็วๆนี้

“พอดีตะกี้ที่เรากำลังพับผ้ากันหลังบ้าน เราเกิดไอเดียขึ้นมาครับ ว่าเนื้อเรื่องจากหนังกับหนังสือมันต่างกันยังไง เพราะผมชอบอ่าน แต่พี่ใหญ่ชอบดู เราเลยกะจะมาดูแล้วก็อ่านด้วยกัน” ชายกลางพูดจบพร้อมหยิบหนังสือออกมาได้สองเล่มคือ พี้ชยักษ์ และ the Alchemist “พี่ทองว่าเราเริ่มทำอะไรก่อนดีครับ” ชายกลางเดินไปเข้าคู่กับพี่ชายใหญ่กันที่ตรงกลางเตียง “สาเหตุที่ผมชอบอ่านหนังสือ เพราะมันช่วยขยายจินตาการให้เราได้มาก แล้วก็มันมีจังหวะให้เราได้หยุด เพื่อทำความเข้าใจหรือสะท้อนความคิดของตัวเราเอง อย่างเล่มพี้ชยักษ์ จริงๆก็มีฉบับหนังแล้วเหมือนกัน จริงๆไม่ว่าจะฉบับหนังสือหรือหนัง ผมก็อยากเข้าไปนอน หรือนั่งอ่านหนังสือดีๆอยู่ในลูกพี้ชยักษ์เหลือเกิน

“ตาพี่แล้วนะ” ชายใหญ่ว่าต่อ “ใหญ่อยากดูหนังก่อนครับ เพราะว่าก็แน่ล่ะครับ ใหญ่ชอบความเป็นหนังของเรื่องราว เพราะมันรู้สึกน่าติดตาม อาจจะเพราะว่าทุกอย่างถูกทำให้เป็นภาพให้เราเห็นแล้ว ทำให้เราก็ไม่ต้องติดกับการแปลความหมายกับสิ่งอย่างเสื้อผ้าอาภรของตัวละคร หรือโทนเสียงของตัวละครแต่ละตัว เราจะได้ไปโฟกัสที่พล็อตของเราได้ง่ายขึ้น” ชายใหญ่จบประโยคพร้อมจิกนิ้วลงบนพลาสติกที่ห่อดีวีดีเรื่อง Room อยู่เพื่อรอให้ผมเคาะว่าเค้ากับกลางจะดูหนังหรืออ่านหนังสือก่อนดี ซึ่งสิ่งที่ผมตอบไปอย่างแรกก็คือ “พี่ว่าเราเริ่มเก็บเสื้อผ้ากันก่อนดีไหม แล้วเดี๋ยวเราว่ากันต่อนะว่าจะดูหรืออ่านกันก่อนดี มาๆๆ ส่งมาให้พี่ส่วนนึง” แล้วเราก็เริ่มพับผ้ากัน พับผ่าสิ!