ไม่ไหวแล้วโว้ยยยยยยยยยยย

11:47am ไม่ไหวอ่ะครับ ขอเวลาห้านาที มาระบายความในใจหลังดู​ House of The Dragon หน่อย ไม่รุ้จะคุยกับใคร ขอมาเขียนบล็อกแทน ระวั้งสปอยล์นะครับ ผมเตือนแล้วนะ!!!!!!!!!

โอเค ก็คือแบบ เห้ยยยยยย แบบว่า ไม่ไหวแล้ว มันฉลาดมาก ฉากที่ตอนเรนีน่าขี่มังกรมาคือดีมากครับ คือ เค้าเด็กมาก คือ จริงๆต้องบอกว่าตั้งแต่ไทเทิ่ลเปิดแล้วคือเค้าไม่เล่นมุกเดิม ไม่สิ ต้องบอกว่า เอาใหม่ทีละเรื่องตอนนี้ตื่นเต้นไปหมด เอาว่าแต่แต่ไทเทิ่ลแล้ว ผมว่าเค้าแน่มากใช่ ใจถึง คือ ใช้ของเก่า แต่คือ เพราะอะไร เค้าไม่กลัวไง เพราะว่าไส้มันจะต้องดีเหมือนเดิม ทั้งๆที่คนก็มีไม่ชอบเยอะตอนจบ game of thrones อ่ะนะ แต่ผมชอบนะ ผมชอบตลอด โดยเฉพาะที่สตาร์กรุ่งโรจน์ เอาว่า นั่นแหล่ะ ตื่นเต้นอย่างแรกแล้วตอนที่ไทเทิ่ลเก่ากลับมา แล้วเค้าก็สมควรจริง เพราะมันดีตั้งแต่อีพีที่แล้วแล้ว คือชอบอะไรหลายอย่าง เช่นตอนที่ กษัตริย์อาจจะต้องสมรสกับเด็กผู้หญิง คือเรื่องนี้เดาไม่ได้จริงๆ คือตอนสุดท้ายกษัตริย์ก็ไม่เลือกตรงนั้น แต่ว่าตรงนี้ก็ไม่ใช่จุดหักมุม จุดหักมุมคือ เรนีร่าจะรู้สึกยังไงต่างหาก ตรงนี้ที่เรานึกไม่ถึง ใช่ คือ มันเจ๋งตรงที่ว่าเค้าเล่าอะไร เล่นอะไรตรงที่เรานึกไม่ถึง ชอบตรงนี้

ผมต้องบอกเลยว่า HAIL, NOVELTY สำหรับเรื่องนี้ เค้าทำให้เราตืน่เต้นกับมุกใหม่ๆ เช่นตอนที่เรนีร่าบินมาคุยกับอาด้วย คือเค้าใช้ความรัก เข้ามาสู้นั่นเอง ซื้อเป็นอะไรที่กษัตริย์ไม่ได้ value หรือว่า หัตถ์ก็ตาม คือสายใยของความเป็นพ่อลูกมั้งนะ ใช่ๆๆๆ เรนี่ร่าเจ๋งตรงที่เค้า value love เนี่ยแหล่ะ ซึ่งเป็นอะไรที่ผมแวลู่มากเช่นกัน

คือเค้าไม่กั๊ก อะไรที่จะเกิดเค้าให้เกิดเลย เพื่อจะได้ไปต่อที่จุดถัดไป ตรงนี้อินสไปร์มากๆๆๆๆๆๆๆ ตอนจบก็เจอคน สถานที่ใหม่ๆ มันดีมาก ชอบที่เค้าพยายาม progress ไปข้างหน้าตลอดๆๆๆๆๆ (ตรงนี้แหล่ะ ก็อาจจะเป็นเหตุผลป่ะ ที่ตอนจบซีซั่นที่แล้วเค้าต้องแบบปิดจบไง มันก็แบบ progress ถึงจุดนึง ถ้าเกิดไปเปิดไว้มาก คนต้องการ แล้วไมไ่ด้ทำต่อ คนก็บ่นอีก หุ้ย)

ชอบมากอ่ะ นางเอก ที่แบบ บินลงมาแล้วเดินดุ่ยๆๆๆไปที่อาเลย มันใช่ มันดี นี่สิ คือ การแก้โจทย์ตรงประเด็นอ่ะ เค้าไม่ชอบที่หลานได้เป็นทายาท ทายาทก็มาฉะเลย จะเอายังไง คือเราสู้กับความกลัว ความเกลียดด้วยความรักนี่เอง มันก็ง่ายๆแบบนั้น มันเป็นการแสงดให้เห็นจุดบอดที่เรามองไม่เห็นอ่ะ หัตถ์ก็คิดอย่าง คิงคิดอย่าง แต่หลานสาวก็คิดอีกอย่างได้เหมือนกัน

ชอบๆตอนที่หลานคุยกับคนที่เกือบได้เป็นควีนด้วย ที่เค้าบอกว่า ยังไงผู้หญิงก็ไม่ได้เป็นใหญ่หรอก เพราะว่าเค้าไม่ได้เป็นไง เค้าเลยมีมุมมองต่อโลกแบบนั้นไง แต่ว่า เรนีร่า กลับไม่มองแบบนั้น เค้าก็อาจจะเป็นได้ เพราะเค้าไม่ยอมแพ้ไง เค้าเจ๋ง คือแบบ มันทำให้เราเห็นว่า คนเราจะเป็นยังไง ก็เพราะเราคิดแบบนั้น เพราะเค้าไม่ยอมแพ้ ไม่มีใจที่คิดว่า ผู้ชายต้องใหญ่กว่าหญิงเสมอ ความเป็นไปได้มันก็ต้องมาได้ (that’s why, daenarisssssss greeeeeeez) โอเค แล้วก็อะไรอีก ชอบอะไรอีก

ออ อีกจุดที่ชอบคือตอนคนที่เป็นเมียของอา แบบงอนขึ้นมา เห้ยออันนี้ก็ดี มึงเห็นไหมมมม ทอง ว่าตัวละครคือพาหนะชั้นดีในการเคลื่อนเรื่องราวเลย game of thrnoes is about PEOPLE เคไหม ความต้องการที่แตกต่างกันของคน มัน crash กันเกิดเป้นเรื่อง ดราม่า แล้วเราก็ชอบมาก คนที่ชอบดราม่าก็ต้องชอบวะ! ใครชอบมาว่าผมดราม่า โด่เอ๊ย!!!!!! นั่นแหล่ะแล้วก็แบบ คือมันทำให้เห็นมุมมองจากคนที่เป็น minority แบบ คนที่เค้าต้องขายประเวณีเค้าจะคิดประมาณยังไง สิ่งที่เค้าหนีมาคือ “ความกลัว” ตรงนี้ดีมากที่เรานึกไม่ถึง

สิ่งที่เรนีร่าต้องการล่ะคืออะไร เค้าต้องการได้รับการยอมรับจากพ่อเค้า อันนี้ผมอินมากเป็นพิเศษ เพราะตัวผมเองก็มีปมนั้นอยู่ในใจเหมือนกัน นั่นแหล่ะ ชอบตอนจะจบที่แบบ เรนีร่าก็คิดว่าตัวเองเข้าใจโลกแล้ว คิดว่ามีแค่ตัวเองกับพ่อไง คือคนเราก็เห็นโลกแค่เท่าที่ความคิดเราพาเราไปนั่นแหล่ะ มันดีตรงนี้ เรื่องนี้มันทำให้เห็นว่าเรามือดบอดขนาดไหนกับโลก ด้วยความคิด แวลู่ที่ครอบตัควเราไว้อ่ะ

คือเรนีร่ามองสองอย่างไง ไม่พ่อรักเค้า เค้าก็ต้องเป็นคนเสียสละ เค้าคิดว่า เค้าต้องครองราชย์เพื่อพิสูจน์ตัวเอง แต่ขณะเดียวกันก็รักพ่อ ยอมเสียสละตัวเองด้วย เพราะรู้ว่าคิงคือหน้าที่ แต่สิ่งที่เค้ามองพลาดคือเพื่อนสาวของเค้า เค้าไม่รู้ว่าจริงๆ พ่ออาจจะต้องการความรักจากผู้หญิงต้องการการ care เอาใจใส่ตรงนี้ ที่เรนีร่ามองพลาดไป เพราะเค้าอยากได้แค่ การยอมรับ ตรงนั้นไง จนลืม value of care ไปน่ะ ฮ่าๆ ตลกอ่ะ

ดังนั้น สตอรี่ มันอาจจะเกิดจากการที่เรารู้ว่าตัวละคร ให้ความสำคัญกับอะไร แล้วก็มองข้ามอะไร แค่นั้นเองหรือเปล่านะ ไม่แค่หรอก เพราะมันจะทำยังไงให้มันเกิดเป็นลูกโซ่ แล้วสนุกแบบนี้ โฮ๊ย ดีจัง ชอบๆๆๆๆๆ

ชอบความ เกินความคาดหมาย ของซีรีส์เรื่องนี้ มันทำให้เราสนุก เพราะเราขี้เบื่อแหล่ะ ชอบเจออะไรใหม่ๆ ชอบโดนท้าทายความคิดแล้วก็กรอบความคิด เราชอบเวลาที่ตัวเองกลายเป็นคนโง่ มันตบหน้าอีโก้ตัวเองดีที่คิดว่ารู้แล้วทุกเรื่อง หึ ไอ้โง่ทอง!!!

อย่างนึงที่จะเอาไปใช้เลยคือ มึงคิดอะไร ที่เหมือนๆจะใช่ ให้เอาออกมาทำเลย อย่ามัวกั๊กไว้ เพราะเราจะได้ progress ไปต่อๆๆๆ เช่นตอนนี้อยากวาดตัวละครที่เป็นนักบินอวกาศก็ต้องวาดเลย อย่ามาเก้บเหนียมไว้ หรือว่าทำสติกเกอร์หญิงใหญ่หมุนหัวหมีหมาก็ทำเลย เย้เยเยเยเยเยเยเยเย

เรียกว่าไงดี การลงมือทำ จะนำเราไปสู่อะไรเจ๋งๆต่อไป ความแปลกใหม่จะเกิดจากการที่เราลงมือทำ

ไม่ใช่ในความคิด

ใช่ๆๆๆๆๆๆๆ

คล้ายๆว่าแบบ

ของใหม่มันจะออกมาไม่ได้

ถ้าสิ่งที่เราคิดจะทำเรายังไม่ทำมันออกไป

อีกรอบ สิ่งที่ตกตะกอนได้คือ

ความคิดไม่ทำให้เกิดสิ่งใหม่ (อย่างแท้จริง) มันจะฟินๆแค่ในความคิด

การลงมือทำ ทำให้เกิดสิ่งใหม่ขึ้นจริงๆ มันดันให้เราไปอยู่ที่เหว แล้วก็แบบ เอาไงต่อดีกว่า ซึ่งมันน่ากลัวแหล่ะ เพราะพอทำแล้ว เราจะ blank ไง แต่ว่านั่นแหล่ะ เราต้องขุนตัวเองไปอยู่หน้าผาแบบนั้น จะได้รู้ว่า เห้ย กูต้องสร้างปีกไว้บินว่ะ กูต้องเรียกเพื่อนนักบินมารับว่ะ ก็ต้องเอาผมมาถักเชือกลงเขาว่ะ อะไรแบบนี้ไง ต้องเอาตัวเองออกมาอยู่ในจุดที่ ไม่ comfort ในจุดที่น่ากลัวใช่ สิ่งที่ใหม่ถึงจะเกิด

ซึ่ง เรา ชอบ สิ่งใหม่ เหี้ยๆ น่ะ ขอโทษที่คำหยาบครับ สวัสดี