ใหญ่ขี่วาฬมาช่วยแล้ว
“ทั้งๆที่นั่งฟังธรรมะอยู่ตลอดแท้ๆช่วงนี้” ผมนั่งปรับทุกข์อยู่กับหญิงเล็กที่ริมระเบียงห้อง สายตาจับจ้องไปยังเหล่าหมู่ไม้แปลกตา ที่ผมยังไม่มีเวลาแม้จะได้ถามพี่คนสวนว่าแต่ละต้นที่เอามาเสริมตอนช่วงที่ผมไปอังกฤษมีต้นอะไรบ้าง ผมค่อยๆซัมซับเอาความว่างเปล่าของธรรมชาติเพื่อขับสารพิษของความโกรธออกจากใจ
“ดีแล้วนะค่ะ ที่พี่ทองก็มีพี่พัดให้ได้โทรหาอยู่ตอนนั้น เพราะเล็กก็กำลังง่วนอยู่กับการหาภาพที่จะมาใช้วาดให้วันเกิดคุณแม่อยู่ ไม่แน่ใจว่าจะเป็นรูปท่านตอนไปตักบาตรดีไหม หรือว่าเป็นรูปคุณยาย เลยไม่ทราบเรื่องที่พี่ทองเจอมาคะ" หญิงเล็กพูด เธอยืนพิงอยู่ที่ขอบประตูกระจกประจันหน้ากับผม “แล้วตอนที่ขุ่นเคืองเป็นยังไงบ้างคะ ครั้งนี้คิดว่ามีอะไรเปลี่ยนแปลงไปบ้างมั้ย” หญิงเล็กถามผม สีหน้าเธอไม่ได้ดูกังวลไปด้วยแม้แต่น้อย
“ก็พี่ก็พยายามมากๆนะ ที่จะตามอารมณ์ตัวเองไปด้วย ตั้งแต่ตอนอ่านข้อความเจอว่าจะต้องโดนแก้งานแล้ว” ผมบอกหญิงเล็ก ในใจก็นึกไปถึงแมกมาที่ไหลอยู่ภายใต้เปลือกโลก รอเวลาปะทุ กลายเป็นลาวาอันร้อนระอุ “จริงๆมันก็เป็นเรื่องที่ไม่มีใครผิดใครถูกหรอกครับ เพราะจริงๆพี่ก็รับงานมาโดยที่ไม่ได้คุยให้รอบคอบเกี่ยวกับข้อตกลงว่าจะมีการแก้งานได้หรือไม่ เป็นต้น ใจพี่เลยอาจจะตีความงานนี้ไปเป็นเหมือนลักษณะงานที่เราวาดขึ้นเองแล้วขาย ใครยินดีซื้อก็มาซื้อ ไม่ได้มองว่าเป็นงานจ้าง ที่ผู้จ้างเค้าก็คงอยากจะมีสิทธิ์ที่จะได้ตรวจงานแล้วก็ขอแก้ไขอะไรบางอย่าง” ผมตกเข้าสู่วังวนเดิม วังวนที่เริ่มด้วยการพลาดท่าเสียทีให้กับอารมณ์ตัวเอง แล้วจึงค่อยมาใช้สมองและความคิด ไตร่ตรองว่ามันเกิดอะไรขึ้น ซึ่งก็จะตามมาด้วยการพยายามที่จะเรียนรู้ว่าเราทำผิดพลาดตรงไหนไป ต่อด้วยความรู้สึกผิด ที่ต้องโผล่ออกมาตอนท้ายเครดิตจบของภาพยนตร์เรื่อง ‘ทองโมโหร้ายอีกแล้ว’ อยู่เสมอ
“หญิงเล็กเดาว่าพี่ทองอาจจะกระโดดข้ามขั้นตอนไปเสียหน่อยคะ” หญิงเล็กใช้เวลาไม่นานในการปะติดปะต่อเรื่องราว แล้วจึงให้คำแนะนำแก่ผม “ก่อนที่จะลงไปหาว่าเราโมโหครั้งนี้เพราะตรงไหนผิดพลาด จริงๆแล้วเราสามารถจะดัก ความโมโห ความรู้สึกอกุศลตรงนั้นได้ก่อน แล้วก็ปล่อยมันไป ได้นะค่ะ” หญิงเล็กอธิบายพร้อมใช้ภาษามือไปด้วย เธอทำมือเหมือนกำลังถือซาลาเปาสองลูก แล้วก็ปล่อยมันลงพื้นไป ผมเริ่มจะได้ยินคำสอนของหลวงพ่อไพศาล เรื่องการมีสติระลึกรู้กายและใจ ดังชัดขึ้นมาอีกครั้ง
“จริงด้วยหญิงเล็ก จริงๆมันไม่มีแม้กระทั่งว่า พี่โกรธ เสียด้วยซ้ำสินะ มันมีแต่ความโกรธ แต่ไม่มีตัวเรา จะเจรจากันไว้ หรือไม่เจรจากันไว้ จะแก้ให้ลูกค้า หรือจะเลือกที่จะไม่แก้ ทุกอย่างมันก็เป็นกระบวนการของมันไป ใจเราไม่จำเป็นจะต้องไปยึดจับเอาความโกรธให้เป็นทุกข์ก็ได้นี่นะ” ผมพูดไปแล้วก็นึกขำในความเชยของบทเรียนที่ยังคงทันสมัยอยู่ตลอด เพราะจนถึงบัดนี้ มันก็ยังเป็นบทที่ผมยังต้องซ้ำชั้นเรียนอยู่
“แล้วก็อย่างที่พระไพศาลท่านเทศก์บอกไว้ใช่มั้ยคะ ว่าเราก็มองให้เรื่องนี้เป็นประโยชน์ได้ ด้วยการคิดว่าการที่เราหลงหนึ่งที ก็คือการที่เราได้ทำแบบฝึกหัดให้ใจที่ฝึกสติอีกหนึ่งครั้ง ตัวรู้เราจะได้เก่งขึ้นเรื่อยๆคะ” บทสนทนากับน้องสาวพลังจิตค่อยทำให้มรสุมอารมณ์ของผมค่อยๆผ่อนกำลังลง
“เดินทีละก้าว กินข้าวทีละคำ ทำทีละอย่าง อย่างต่อไปคืออะไรดีคะตอนนี้” หญิงเล็กถามคำถามทิ้งไว้ให้ผมคิด ก่อนจะดำดินหายไป เป็นการส่งไม้ต่อให้กับชายใหญ่เพื่อออกกำลังกายช่วงเที่ยง
ช่วงบ่ายหลังจากทานข้าว นอกจากจะแก้งานให้ลูกค้าเจ้าที่ผมกล่าวไว้ข้างต้นแล้ว ผมก็ยังสะสางงานจ้างของลูกค้าอีกหนึ่งคน ซึ่งผมก็มาถึงการตระหนักรู้ถึงความทุกข์ที่แอบซ่อนอยู่ในตัวเองก็ตอนที่ผมวาดงานทั้งสองชิ้นนี้เสร็จสิ้น ว่าความโปร่งโล่งสบายได้กลับมาเยี่ยมเยือนผมอีกครั้ง เมื่อผมได้ปิดจ๊อบงานจ้างทั้งหมดนั่นเอง ซึ่งทีนี้ผมก็จะสามารถหาเวลากลับมาทำงานโปรเจคตัวเอง เช่นการอ่านหนังสือ เขียนหนังสือ แต่งเรื่อง วาดงานสติกเกอร์ รวมไปถึงงานที่วาดฝันไว้ล่าสุดก็คือการเพ้นท์ผ้าใบ ซึ่งทั้งหมดทั้งมวลก็จะเป็นไปเพื่อการบอกเล่าเรื่องราวของห้าหัวไม้สุดธรรมดาแสนพิเศษ
พอถึงช่วงกลางคืน ผมจึงเรียกหาน้องหญิงใหญ่ทันที เอนเตอร์เทนเนอร์ประจำบ้านต้นไม้ เพื่อเป็นการปรับสมดุลชีวิตตัวเองด้วยการทวงคืนความสุขจากการทำงานส่วนตัว ซึ่งหญิงใหญ่ก็เล่นใหญ่มากด้วยกันขี่ปลาวาฬมาหาผม
“ว่ายังไงจ๊ะใหญ่ สบายดีนะ” ผมถามน้องสาวคนโตของบ้านไม้หัว “สบายดีคะพี่ทอง ใหญ่ไปฝึกปรือเพลงลูกกรุงมา ใหญ่ต้องใช้ความเงียบมากในการฝึกออกเสียงแต่ละคำให้ชัดถ้อยชัดคำ เลยได้เพลงนี้มาคะ “วังน้ำวนสายชลวนเชี่ยว เป็นเกลียวลึกลงงงง” หญิงใหญ่ร้องด้วยเสียงนุ่ม “แต่ว่าคืนนี้เราจะมาร้องเพลงวาฬเกยตื้นกันค่ะ เพราะพี่ทองยังต้องโพสต์ไอจีให้ต่อเนื่อง จะได้เลี้ยงโมเมนตั้มไว้จนกว่าจะได้ไปสมัครายการร้องเพลงนะคะ หญิงใหญ่ตวัดเหวี่ยงมวยผมมหาเสน่ห์ของเธอไปคว้าเอาหูฟังไอโฟนของผมจากบนโต๊ะ มาให้ผมที่นั่งอยู่ตรงโซฟา พลังงานของเธอเพิ่มขึ้นเป็นทวีคูณเมื่อเป็นเรื่องที่เกี่ยวข้องกับการแสดง “เรามาฟังเพลงนี้กันก่อนสักสามรอบค่ะ” แล้วโค้ชหญิงใหญ่ก็จัดแจงเปิดเพลง เวลาส่วนตัวของผมก็กลับมาอีกครั้ง