นิวนอร์มอล
อย่างนึงที่เรียกได้ว่าเป็นคุณสมบัติของธรรมชาติ ก็คงจะเป็นการปรับตัวน่ะนะครับ เค้าอาจจะปรับตัวได้เก่งและแนบเนียนเสียจนมนุษย์อย่างผมอาจจะมองพวกเค้าไป ชายใหญ่ พี่ชายคนโตของเหล่าไม้หัวก็คงเป็นหนึ่งในนั้น
ในช่วงวันแรกๆของการกลับมายังคอนโดเค้าก็ยังคงมีความมุ่งมั่นที่จะช่วยจัดห้องผมให้เป็นระเบียบ แต่อย่างว่าน่ะนะครับ เพราะผมก็เอาแต่วุ่นอยู่กับการเพ้นท์ผ้าใบบ้าง ซึ่งพอจบไปแล้วตอนนี้ผมก็กลับมาโฟกัสอย่างแรกที่การวาดไลน์สติกเกอร์ให้เสร็จ น้องพี่ใหญ่คนนี้ถึงแม้ว่าปกติจะเป็นคนที่เป็นระเบียบมากๆ สังเกตได้จากการดูแลตัวเอง เค้าจะไม่ปล่อยให้มีวัชพืชขึ้นรกตัวเลย จะต้องคอยตัดทำความสะอาดอยู่ตลอด เค้าบอกว่าการดูแลตัวเองเป็นอย่างแรกที่เราพึงกระทำ “พี่ทองไม่โกนหนวดจริงๆหรอครับ” นั่นน่าจะเป็นคำพูดล่าสุดที่เค้าพูดกับผม ก่อนที่เค้าจะปล่อยให้ผมนั่งทำงานวาดรูปของผมไป
เราเคยมีปากเสียงกันก่อนหน้านี้แล้วครับ กับเรื่องของการจัดห้อง “พี่ทองจำได้ไหมครับ ตอนนั้นที่ของรกห้องเสียจนพี่เหยียบหัวผมจนกิ่งไม้หักเพราะมองไม่เห็น” ผมฟังแล้วก็สะเทือนใจ “แต่ผมก็เข้าใจว่าพี่ทองก็คงกำลังปรับตัวเช่นกันกับการเรียงลำดับความสำคัญให้กับชีวิต เหมือนกับที่พี่ทองอ่าน Kindle กับหนังสือของ Nir Eyal เรื่อง indistractable ของ traction กับ disctration เราจะเรียกสิ่งใดว่าสิ่งนั้นเบนความสนใจจากเราได้ ก็ต้องต่อเมื่อเรารู้แล้วว่า สิ่งไหนกันแน่ละ ที่เป็นสิ่งที่เราควรให้ความสนใจจริงๆ ซึ่งตอนนี้สำหรับพี่ทองมันก็คงเป็นเรื่องของการบอกเล่าเรื่องราวของพวกเรา มากกว่าการทำห้อง” ผมฟังชายใหญ่พูด ผมรู้ว่าเค้าก็คงจะต้องฝืนกับความเป็นตัวเองเหลือเกิน ในเมื่อความฝันของเค้าก็คือการได้ขอลายเซ็นจากมาริเอะ คอนโดะ ผู้เขียนหนังสือ ชีวิตดีขึ้นทุกๆด้าน ด้วยการจัดบ้านแค่ครั้งเดียว หนังสือเล่มโปรด ที่ว่าไม่พอ เค้ายังดูรายการ Netflix ของเธอจบภายในคืนเดียว ผมจำได้ว่าได้ยินเค้าฝึกร่ายมนต์ ‘ชริ้ง~ ชริ้ง~’ อยู่คนเดียวกับคอลเล็กชั่นไม้กายสิทธิ์ของผม
ซึ่งนิวนอร์มอล หรือคำที่ตอนนี้ทั่วโลกน่าจะกำลังได้ยินคนพูดถึง เนื่องมาจากการต้องปรับตัวของเราให้เข้ากับความเปลี่ยนแปลงที่ภัยจากโรคระบาดนำมา เช่นการที่เราต้องเก็บตัวอยู่บ้าน หรือว่าอยู่ห่างกันประมาณ 2 เมตร เพื่อความปลอดภัย คำๆนี้ก็ทำให้ผมได้คิด คิดว่าจริงๆแล้วการปรับตัวเข้ากับสิ่งใหม่ เป็นสิ่งที่เราเลือกที่จะทำหรือว่าเราต้องทำไปโดยปริยายกันแน่
ถ้าเป็นกรณีของโรคระบาด แน่นอนว่ามันก็ต้องเป็นสิ่งที่เราไม่มีทางเลือก เพราะมันเป็นความเปลี่ยนแปลงที่มีพลังมากเกินกว่าที่เราจะต้านทานได้ เราต้องปรับตัวเพื่ออยู่รอดจากสิ่งนี้ แต่ถ้าพูดถึงสิ่งอย่างเช่นการที่ห้องผมรกล่ะ การที่วันนี้ผมเห็นชายใหญ่เริ่มต้องหาพื้นที่ใหม่ในการออกกำลัง ต้องไปหาพื้นที่แถวตู้เสื้อผ้า เอาไม้แขวนเสื้อมาใช้แทนบาร์ยกน้ำหนัก ผมเริ่มรู้สึกคิดได้ว่า สิ่งเช่นนี้ บางทีผมเองหรือเปล่าที่ควรจะต้องเป็นผู้สร้างนิวนอร์มอล หรือความปกติใหม่ขึ้นมาด้วยตัวเอง แทนการจำยอมต่อปัจจัยภายนอก
“วันนี้พี่ทองนั่งทำงานตรงพื้นที่ว่างริมห้องดีไหมครับ” ชายใหญ่เสนอนิวนอร์มอลของการทำงานให้ผม นี่ผมจะต้องรู้สึกผิดต่อน้องชายคนนี้อีกนานเท่าไหร่ “ขอบคุณมากเลยครับใหญ่ พี่จะรีบทำงานให้เสร็จ แล้วจะได้แบ่งเวลาไปจัดห้องด้วยนะ” ผมบอกน้อง “ฮ่าๆ ไม่ต้องห่วงครับพี่ทอง ผมรู้ว่ามันก็ชั่วคราว นี่ผมก็เก็บเองไปเรื่อยๆอยู่ส่วนที่พอทำได้ แต่ถ้าเราช่วยกันพร้อมกัน มันก็คงเสร็จเร็วกว่า แต่ยังไงผมก็เคารพในการตัดสินใจของพี่ทองครับ ถ้าพี่ทองมองว่าเรื่องนี้สำคัญที่สุด ก็ทำมันก่อนนะครับ” ใหญ่ชายพูดจาหล่อๆทำเอาผมระทดระทวย
บางทีผมก็ลืมนึกไปว่าการปรับตัวของเรานั้นย่อมมีผลกระทบต่อคนที่อาศัยอยู่ด้วยรอบข้างไม่มากก็น้อย
ถึงแม้ผมอาจจะยังไม่สามารถจะทำการปฏิรูปห้องผมให้กลับมาสวยสะอาดได้ทันทีในตอนนี้ แต่ผมก็จะต้องสร้างความปกติใหม่ที่สามารถเอื้อต่อการทำงานของตัวเองให้กลับมา เริ่มจากการขยับขึ้นมาเขียนบล็อกให้เร็วกว่าเดิม หลังจากที่หลายวันที่ผ่านมาผมอดหลับอดนอน (เพียงเพราะความผัดวันประกันพรุ่งของตัวเอง) ไปเขียนเสร็จเอาตีสองถึงตีสามได้ วันนี้เลยลองเลื่อนมาเขียนตั้งแต่ตอนพระอาทิตย์ไม่ตกดิน
“ได้กลับมาใช้อุปกรณ์คู่กายซักทีนะครับ” ชายใหญ่นั่งดูผมเริ่มวาดสติกเกอร์ชิ้นที่ 10 จาก 24 เค้าหมายถึงแผ่นกระจกซึ่งใหญ่ปะรมาณฝ่ามือ ซึ่งผมก็ใช้วิธีบ้านๆวางแผ่นกระจกนี้ลงบนเครื่องไอโฟน ซึ่งจะเปิดรูปภาพพื้นหลังสีขาวทิ้งไว้ ให้มีแสงส่องผ่าน กลายเป็นเหมือน lightpad ขนาดจิ๋ว เอาไว้ใช้มองทะลุภาพวาดที่ผมนำมาซ้อนกัน เพื่อจินตนาการถึงการเคลื่อนไหวน่ะครับ สำหรับวันนี้เป็นคิวของชายกลางกับโพสต์ร้องไห้ ผมต้องไปแอบดูเค้าอ่านหนังสือแมงมุมเพื่อนรัก (หนังสืออีกหนึ่งเล่มที่ให้ผมหาเองก็หาไม่เจอ ผมว่ากลางเค้าซื้อเก็บไว้เป็นคอลเล็กชันส่วนตัวน่ะครับ) ฟังพ็อดแคสจากรายการ readery วันก่อน เค้าก็บอกว่าอ่านแล้วต้องร้องได้นะเรื่องนี้ ผมไปแอบดูเค้าร้องเพื่อจะได้จดจำเอามาเป็นแรงบันดาลใจในการวาดสติกเกอร์ มันเป็นสิ่งมหัศจรรย์มากนะครับ การได้เห็นเหล่าแมกไม้เพื่อนบ้านผมแสดงพลังพิเศษอะไรออกมา ผมจะไม่สปอยล์หรอกครับ ไว้งานเสร็จเดี๋ยวคุณก็จะรู้ว่าชายกลางเค้าจัดการกับช่วงเวลาเศร้าสร้อยยังไง
“เสร็จงานนี้อย่าลืมโทรไปง้อพี่พัดรีอีกรอบนะครับ ไม่เอานะครับ นิวนอร์มอลแบบว่าพี่สาวคนสนิทต้องน้อยใจเพราะพี่ทองไปโกรธเค้า” แล้วผมก็ต้องระทดระทวยอีกเป็นครั้งที่สอง แต่ด้วยบริบทของคนทำผิดละทีนี้