เรื่องเล่าใต้ห้องนอนตอนที่ 8 : Chef’s Table
"ก็อร่อยดีนะ เธอเป็นคนทำเหรอ" เพื่อนเป็ดกล่าวชมเทียนสีชมพู ซึ่งตอนที่เธอกลิ้งออกมาจากเทียนสีฟ้าเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
"จริงๆหนูก็ไม่ได้ทำอะไรมากหรอกค่ะ ก็แค่เปิดดูตำราจากที่พี่หญิงใหญ่เค้าเขียนไว้ จดไว้อย่างละเอียดเลยค่ะ อยู่บนโต๊ะตรงนั้น ตอนพวกเราเข้ามาสำรวจห้องก็เห็นวางอยู่ค่ะ มีอีกหลายเมนูเลยนะคะ" ชมพูบอกต่อ
"ออ ถ้างั้นก็ไม่แปลก หญิงใหญ่ทำครัวเก่งอยู่แล้ว อาจารย์เธอก็เก่งด้วย เค้าคือพี่ยี่หร่าน่ะ หรือคุณพี่ยี่หร่า ถ้าจะเรียกให้เหมือนหญิงใหญ่น่ะนะ นั่นไง รูปเค้าอยู่ตรงนั้น" เพื่อนเป็ดชี้ไปที่รูปถ่ายขนาดใหญ่ที่มีลายเซ็น เซ็นด้วยปกกาสีทองกากเพชร เพราะมีส่องแสงระยิบระยับได้ด้วย ติดอยู่ที่มุมห้องใกล้ๆกับโซฟาที่ดูนุ่มสบาย เธอดูอายุยังไม่ได้มากพอที่จะโดนเรียกว่าคุณพี่ได้เลย แต่ก็อย่างว่า บางคนหน้าตาก็อ่อนกว่าอายุ
"พี่เค้าเป็นเชฟหรือคะ ไปแข่งขันอะไรคะนั่น" ชมพูถาม ตอนนี้พอเธอสังเกตว่าเพื่อนเป็ดเปลี่ยนสีหน้าและอารมณ์เรียบร้อยแล้ว เธอจึงเริ่มพูดคุยเพื่อทำความรู้จักเพื่อนใหม่ ส่วนสีฟ้าโคบอล์ตยังดูจะไม่มั่นใจเท่าไหร่ ในขณะที่ค่อยๆใช้มือดึงเอาขนไก่ที่ติดอยู่ทั่วตัวออกไป
"ใช่แล้ว เชฟมือหนึ่งของเขตสาทรเลยนะ พวกเธอไม่รู้อะไร แสดงว่าพวกเธอคงไม่ค่อยชอบเสาะแสวงหาอาหารอร่อยๆทานสินะ ชั้นจะบอกให้ คุณพี่ยี่หร่าเคยมาเยี่ยมพวกเราที่นี่ด้วย แล้วก็ชั้นนี่แหล่ะ ที่ได้นั่งติดกับหญิงใหญ่เลย ตอนคุณพี่ยี่หร่ามาเดินเสิร์ฟอาหาร" เพื่อนเป็ดอวดเบ่งอย่างอารมณ์ดี
"จริงๆเหมือนพวกเราก็ได้ยินเรื่องของคุณพี่ยี่หร่ามาบางๆเหมือนกัน แต่ไม่แน่ใจ จำได้ว่าเป็นเหมือนเพื่อนรุ่นพี่ที่สมัยพี่หญิงใหญ่อยู่มัธยมแล้วก็เริ่มร้องเพลงเป็นหัวหน้าวง พอดีตอนนั้นน่าจะเป็นจังหวะที่พี่หญิงใหญ่สอนพวกเราร้องประสานเสียงกันน่ะค่ะ หนูฟังแล้วทึ่งเลยค่ะ" ชมพูตื่นเต้นไปด้วย "แกไม่ได้อยู่ต่างเทศเหรอคะ" ชมพูถาม
"ต๊ายตาย เธอก็เก่งไม่เบานะเนี่ย อ่ะ เอาจานไปวางให้หน่อย" เพื่อนเป็ดไหว้วานฟ้าโคบอล์ตเรียบร้อย ซึ่งตอนนี้ตัวกลับมาเกลี้ยงเกลาแล้ว "ใช่แล้ว คุณพี่ยี่หร่าไปแต่งงานกับสามีลูกครึ่งญี่ปุ่นแคนาดา ชื่อว่าเมปุรุซัง ก็มาจากเมเปิ้ลนั่นแหล่ะ ภาษาญี่ปุ่นเวลาออกเสียงก็จะออกประมาณนี้แหล่ะ สมมติว่า เธอชื่ออะไรนะ โทษทีชั้นลืมถาม" เพื่อนเป็ดถือโอกาสถามชมพู
ชมพูไม่ได้ถืออะไรที่เพื่อนเป็ดไม่ได้แนะนำตัวให้เรียบร้อยก่อนพูดคุยกัน เพราะเธอเองก็ยังต้องเรียนรู้มารยาททางสังคมกับสิ่งมีชีวิตอื่นๆอีกมากเหมือนกัน เพราะเพิ่งเกิดกันมาไม่ได้นาน "หนูชื่อชมพูค่ะ ส่วนคนนั้นแฟนหนู ชื่อฟ้าโคบอล์ตค่ะ" ชมพูตอบเพื่อนเป็ดอย่างใสซื่อ
"ชมพูเหรอ ถ้าออกเสียงเป็นญี่ปุ่นใช่มะ ก็จะเป็น ชม พู อะเระ มันฟังคล้ายเดิมเลยแฮะ แต่ถ้าแฟนเธอเนี่ย ออกเสียงเป็นญี่ปุ่นหน่อยก็จะเป็น โค บอ รู โตะ เป็นไง ชั้นเก่งมั้ย โฮ่ๆๆๆๆ" เพื่อนเป็ดเพิ่งได้เริ่มคุยกับชมพูไม่เท่าไหร่ ก็เริ่มออกลวดลายในบทสนทนายกใหญ่
"โค บอ รู โตะ สินะคะ ที่รักได้ยินไหมคะ น่ารักดีนะคะ" ชมพูหันไปหาฟ้าโคบอล์ต ซึ่งตอนนี้ เริ่มล้างจานอยู่เงียบๆที่มุมห้อง
"ยอดเยี่ยมไปเลยค่ะ แล้วคุณชื่ออะไรเหรอคะ ไม่แน่ใจว่าเราแนะนำตัวกันไปหรือยัง" ชมพูถามเพื่อนเป็ด "ชั้นชื่อเพื่อนเป็ด เป็นเพื่อนที่ดีของทุกคน ทุกคนที่ดีกับชั้นน่ะนะ โฮ่ๆๆๆ" เพื่อนเป็ดขำกับการเล่นคำของตัวเอง "เธอจะไม่ถามชั้นเสียหน่อยเหรอ ว่าวันนั้นที่พี่ยี่หร่ามาทำ chef's table ให้พวกเราทานกันที่นี่ มีเมนูอะไรบ้าง" เพื่อนเป็ดถามชมพู
ชมพูจึงถามตามที่เพื่อนเป็ดอยากให้ถาม "ได้สิคะ เพื่อนเป็ดคะ วันนั้นพี่ยี่หร่ามา มีเมนูอะไรอร่อยๆบ้างไหมคะ" "น้อยไปสิจ๊ะ! คืนนั้นน่ะ ชั้นเนี่ย นอนเกือบไม่หลับ ดีที่ช่วยดูแลโถงใหญ่ชายให้พ่อชายใหญ่เค้า เลยได้ออกกำลังกายเยอะเชียว วันนั้นขนกล่องน้ำดอกเก๊กฮวยที่พี่ทองชอบกินลงมาเป็นกิโลๆ เอามาคัดแยกจะไปรีไซเคิลไงจ๊ะ ทำจนหายอิ่มเลย ไม่ถามชั้นอีกทีหน่อยเหรอจ๊ะ ว่าแล้วมีเมนูอะไรบ้าง" เพื่อนเป็ดหวังจะให้ชมพูคะยั้นคะยอ
"แล้วมีเมนูอะไรบ้างคะ คุณเพื่อนเป็ด" ชมพูก็ถามต่อไปอย่างใสซื่อเช่นเคย "ก็ตอนแรก เค้าก็มีเหมือนเมนูอะไรน้ำๆเนี่ยแหล่ะนะ เหมือนจะเป็นกาแฟผสมกับมะม่วงกวน แล้วก็โรยด้วยหอมเจียวล่ะมั้ง แปลกใช้ได้เลย ชั้นจำได้ว่าเป็นกาแฟเพราะว่ามีหลายสิ่งมีชีวิตที่กินไม่ได้ ชั้นก็ไม่เข้าใจนะ คนที่กินกาแฟไม่ได้ เค้าไม่ง่วงกันเหรอไงตอนกลางวัน ที่แน่ๆก็พ่อชายเล็กเนี่ยแหล่ะหนึ่งชีวิต ไม่กินกาแฟ เหมือนจะหญิงเล็กด้วย วันนั้นจำได้ว่าโอกาสพิเศษมาก หญิงเล็กเค้าไปพาสัตว์เลี้ยงมาร่วมทานข้าวด้วยกันหมดเลยนะรู้มั้ย หมายูนิคอร์นเอย นาวาฬคอร์นเอย ฟินิส์คอร์นเอย ม้าน้ำคอร์นเอย มากันเยอะ เลยจัดไปนั่งโต๊ะเด็ก" ถึงตอนนี้ฟ้าโคบอล์ตก็กลับมาสมทบกับชมพูเรียบร้อย เค้าเริ่มปรับตัวได้ หลังจากที่สังเกตว่าเพื่อนเป็ดดูไม่น่าจะมีพิษมีภัยอะไร
"น่าทานจังนะครับ โดยเฉพาะหอมเจียว ฟังแล้วก็นึกถึงข้าวหมกไก่ขึ้นมาเลย" ฟ้าโคบอล์ตพูดขึ้นมาบ้าง "น้อยไปสิจ๊ะ พูดถึงไก่ ก็มีเมนูไก่ด้วยนะ คิดก่อนนะตอนนั้น จำได้ว่าเป็นไก่ย่าง แต่ว่าย่างบนใบบัว" เพื่อนเป็ดพูดไปแล้วก็ผายมือให้เหล่าเทียนย่อยทั้งสองไปนั่งฟังเธอสาธยายต่อที่ตรงมุมห้องบริเวณโซฟา "แล้วก็มีอะไรเผ็ดๆด้วยนะ พวกเธอชอบกินเผ็ดมั้ย" ชมพูกำลังจะอ้าปากตอบ แต่ก็โดนขัดขึ้นก่อน "ไม่ชอบเหรอ น่าเสียดาย ถ้ากินเผ็ดเป็น เธอจะมีคลังอาหารที่เคยทานเพิ่มขึ้นอีกมาก ว่างๆก็ไปฝึกดูนะ วันนั้นเหรอ เหมือนจะทำกล้วยผัดพริก" เพื่อนเป็ดพูดต่อ "โอ้ย ดีแค่เสี้ยวเดียว เธอไม่รู้อะไร เรานั่งกันตั้งแต่ตะวันยังไม่ตก จนโน่นแน่ะ พระจันทร์ขึ้น ชั้นจำได้ดี เพราะพ่อชายกลางเอากีตาร์มาดีดร้องเพลงอยู่ที่มุมห้องกับเพื่อนสนิทเค้า เจ้านั้นน่ะ ตัวอะไรนะ แพนด้าละมั้ง สีขาวๆดำๆ ว่าไง หิวกันขึ้นมาแล้วสิ" ฟ้าโคบอล์ตอ้าปากจะตอบบ้างแต่ก็โดนขัด "ออ เพิ่งทานคีชกันไปนี่นะ งั้นชั้นเล่าต่อก็ได้ เธอจะได้ฟังไปด้วยย่อยไปด้วย มีเมนูเส้นด้วยนะ ชั้นไม่ค่อยชอบทานเส้นเท่าไหร่หรอก มันยาว ดูดจนเมื่อยปาก ชั้นชอบทานข้าวมากกว่า แต่ชั้นก็ต้องทาน เพราะพี่ยี่หร่าไม่ได้จะมีโอกาสมาเยี่ยมได้บ่อยๆ โอ้ย ตอนนั้นสบายกว่าตอนนี้เยอะ โรคยังไม่ระบาดเหมือนตอนนี้ เมนูเส้นน่ะเหรอ เหมือนจะเป็นบะหมี่หยกนะ บะหมี่หยกเอาไปทำอะไรกับปลาสลิดนี่แหล่ะ ชั้นจำได้แต่หน้าตา ถ้าเธอเคยกินอาหารประเภทนี้ก็จะรู้ดี ความสวยงามของหน้าตานี่สำคัญมาก วันนั้นชั้นเผลอไปตีมือหญิงใหญ่จนโดนงอนเลย ก็ชั้นก็อารมณ์เปลี่ยนไวแบบนี้แหล่ะ ก็หญิงใหญ่เค้าถ่ายรูปอยู่นั่น เห็นแล้วก็หงุดหงิดน่ะ จนเมนูสุดท้ายนี่แหล่ะ ชั้นชอบมาก ขอเค้าเพิ่มด้วย ก็คือเอดามาเมะต้มขิง ถามชั้นสิว่าคืออะไร" คราวนี้ฟ้าโคบอล์ตถามให้แทนสีชมพู "ถั่วแระต้มไง แต่อันนี้เอาไปต้มในน้ำขิง เลยมีรสขิงปนเข้าไปด้วย รสชาติพิกลจนเหลือเชื่อ แต่ชั้นล่ะชอบมากเลย โฮ่ๆๆๆๆ" เพื่อนเป็ดบอก "แล้วทำไมเธอต้องทำหน้าเหมือนปวดอึแบบนั้นจ๊ะชมพู เป็นอะไร ไปอึก่อนมั้ย" เพื่อนเป็ดถามด้วยความเป็นห่วง "เอ่อ จริงๆ หนูรู้สึกผิดน่ะค่ะ หนูโกหกเพื่อนเป็ด จริงๆพวกเราไม่ได้มาถ่ายพรีเว้ดดิ้งหรอกนะคะ" ชมพูสารภาพผิดกับเพื่อนเป็ด "ชั้นรู้อยู่แล้ว" เพื่อนเป็ดบอก ไม่ได้ทำสีหน้าอะไร ชมพูหยุดขมวดคิ้วทันที "เอ๋ ทำไมถึงทราบล่ะคะ" "ก็ชั้นไม่เห็นเธอสวมแหวนกันเสียหน่อยนี่" เพื่อนเป็ดตอบ จากนั้นก็เล่าถึงเมนูของหวานให้ฟังอีกประมาณ 5 เมนูได้