หญิงใหญ่ - บอนไซซัง ตอนที่ 5 : การแสดงตัว

"เป็นไปได้ยังไงกัน ปกติมนุษย์ต้นไม้พันธุ์ญี่ปุ่นที่เคยเจอมาจะตรงต่อเวลามากเลยนะ" คุณมันเทศกล่าว ในขณะที่มือก็แบ่งเอาโรตีให้กับหญิงใหญ่ทานด้วย ตอนนี้ทั้งสองยืนอยู่ที่ปากซอยนิมมานต์ซอย 1 ซึ่งเป็นจุดที่นัดกับบอนไซซังไว้เมื่อวาน "พี่ว่าพี่พูดถูกนะ จูวจิ ก็คือสิบโมง เอ๋ หรือว่าบอกไปว่าจูวอิจิจิกันนะ" คุณมันเทศสามารถพูดได้หลายภาษา ถ้าเป็นภาษาในแถบเอเชียตะวันออกอย่างจีน ญี่ปุ่น เกาหลี ก็ได้หมด แต่แน่นอน เมื่อรู้หลายภาษาก็ย่อมต้องมีบ้างที่ทำให้หลงลืมในรายละเอียดบางอย่าง

"เดี๋ยวเค้าก็คงมาค่ะพี่มันเทศ" หญิงใหญ่เริ่มเรียกคุณมันเทศด้วย พี่ เพื่อแสดงความสนิทสนมมากขึ้น

เมื่อเช้าหญิงใหญ่ออกเดินทางมาจากโฮสเทลก่อนเวลานัดประมาณชั่วโมงนึงได้ เธอเพิ่งได้มีโอกาสนั่งรถสองแถว เธอทำตามที่พี่ชายใหญ่สอนมา ตอนเวลาที่จะตัดสินใจว่ามนุษย์ที่พบเจอนั้น จะสามารถไว้ใจได้หรือม่ ว่าให้จ้องตากันชั่วครู่ก่อน ว่าถ้าเค้ามองเห็นเรา เราก็จะไว้ใจเค้าได้ เพราะเป็นความเชื่อมาแต่โบราณของชาวมนุษย์ต้นไม้ว่า เมื่อคุณเชื่อในเรา เราก็จะเชื่อในคุณเช่นกัน หญิงใหญ่ ไปยืนอยู่ที่ริมถนนฟุตบาท ด้านหน้าของร้านหนังสือ Booksmith ปีนตัวขึ้นไปบนโอ่งมังกรที่มีสาหร่ายขึ้นอยู่เต็มกับปลากัดหลากหลายสี แล้วก็พยายามเต็มที่ที่จะแสดงตัวความเป็นมนุษย์ต้นไม้ ด้วยการเต้นส่ายไปมา โบกใบตำลึงไปมาหลายรอบ แล้วก็พยายามสบตากับพี่คนขับรถแดงที่ขับผ่านไป เธอพลาดไปประมาณ 5 คันได้

จนกระทั่งคันถัดมาคันที่หก ซึ่งสังเกตก็ดูรู้เลยว่าไม่น่าเหมือนรถแดงคันอื่นๆ เพราะที่ด้านหน้า มีการใช้สีระบายลักษณะเหมือนหน้าคนลงที่หน้ารถทำท่าแลบลิ้นปลิ้นตา ที่ด้านหน้าของรถตรงกระจกไว้มองหลังก็ห้อยไปด้วยตุ๊กตาประหลาดๆ ทั้งโครงกระดูกที่ดูนุ่มนิ่ม หรือไม่ก็หน้ากากหน้าตาพิลึกพิลั่น หญิงใหญ่เขย่งเท้าเต็มที่เพื่อให้มั่นใจว่าคนขับรถจะมองเห็น หญิงใหญ่เหลือบมองไปยังด้านหลัง สังเกตว่ารถคันนี้ไม่มีผู้โดยสาร ทันใดนั้นรถก็จอดเสียงดังเอี๊ยด แล้วพี่คนขับซึ่งดูมีอายุแล้ว ผมบางแต่หวีไว้อย่างเรียบร้อย หน้าตายิ้มแย้ม ผิวสีออกคล้ำ ก็ตะโกนออกมาว่า "ว่าไงจ๊ะ จะไปไหนครับสาวน้อย" พี่คนขับถามกับหญิงใหญ่ ถึงแม้ว่าที่ผ่านมามนุษย์คนนี้จะไม่ใช่คนแรกที่เห็นเธอ แต่เธอก็ยังไม่วายตื่นเต้นไปเสียทุกครั้งที่ต้องแสดงตัวต่อหน้ามนุษย์ "จริงๆก็ไม่ได้ไกลหรอกค่ะ นิมมานต์ซอย 1 ค่ะ แต่ว่าพอดีหนูมาจากกรุงเทพฯ เลยอยากจะขอลองนั่งรถแดงกับเค้าบ้าง แต่หนูไม่ได้พกตังค์มาเลยนะคะ" หญิงใหญ่ไม่ลืมว่าเธอกำลังจะใช้บริการจากโลกมนุษย์ซึ่งเงินเป็นปัจจัยที่ใช้แลกเปลี่ยนกัน "ขึ้นมาเล้ย วันนี้พี่อารมณ์ดี มนุษย์ต้นไม้ ใช้บริการฟรี!" จากนั้น หญิงใหญ่ก็ดีใจ เธอนึกถึงกาแฟดำเย็นที่ดื่มไปเมื่อเช้า เพื่อกระตุ้นเอาแรง ก่อนจะยืดมวยผมคล้ายตำลึงออก สะบัดไปไกลถึงซี่กรอบเหล็กของรถแล้วก็เหวี่ยงตัวขึ้นไปบนรถ แล้วรถก็แล่นออกไป

"อาโนว คนนิจิวะ” เธอได้ยินเสียงของหนุ่มญี่ปุ่น แล้วก็หลุดจากภวังค์ความคิด ตอนนี้บอนไซซังมาถึงแล้วพร้อมกับมะพร้าวสองลูกในมือ “โดโสะ” แล้วหญิงใหญ่ก็หันไปเจอคุณมันเทศกำลังเริ่มแทะเนื้อกินอย่างเอร็ดอร่อยพลางส่งสายตาว่า อร่อยมาก “เอ่อ ขอบคุณค่ะ” หญิงใหญ่กล่าว พร้อมกับรับมะพร้าวมาจากบอนไซซัง “เค้าบอกว่าเค้าไปหาซื้อมะพร้าวมาฝากน่ะ คิดว่าคนไทยน่าจะชอบทาน ชั้นล่ะเบื่อจริงๆกับการเหมารวมแบบนี้ ชั้นไม่ใช่จะชอบมะพร้าวที่ไหน น้ำอ้อยอร่อยกว่าเยอะ เธอว่าไหมหญิงใหญ่” แล้วหญิงใหญ่ก็อดขำในใจไม่ได้เมื่อนึกถึงสักครู่ที่คุณมันเทศเพิ่งเหมารวมว่าคนญี่ปุ่นก็ต้องตรงเวลาสิ แต่ก็ได้แต่ยิ้มอย่างเอ็นดูกับเพื่อนมัคคุเทศก์ช่างเจรจาคนนี้